Os xeos do mundo hanse derritido, o nivel do mar subiu 66 metros, xa que se atopan á intemperie de Baiona, Donostia-San Sebastián, Bilbao. A temperatura subiu 4’8 graos, as secas aumentaron, as choivas aumentaron de forma considerable. Conseguiuse a vida eterna, a xente non morre por si mesma, pero mátase, porque non hai sitio para todos –se desenvolveron técnicas modernas: o patíbulo, quéimaa, o descabezamiento–. O biscaíño xa non é un dialecto, senón unha lingua enteira, coa súa academia, as súas academias, as súas academias –e o importante ingreso que recibe da deputación–: Labayru é o equivalente a Elkar, de Bizkaia Irratia Euskadi Irratia, mesmo crearon unha cadea chamada Gaztie. Acábase de constituír a república do Bidasoa, Pío Baroja foi nomeado pai da patria, elixiron como himno unha canción do grupo Borroka, na que aparece un salmón na bandeira. A literatura sobre o conflito vasco, 150 anos despois do seu nacemento, até 100 anos despois da súa extinción, vive un boom cuxa proba máis clara é que o escritor vitoriano Isham Rashafi gañou o Premio Plurinacional de Nova Hispania/Nova Hispania/Nova Hispania coa súa novela Sistema Estrela Vitoria-Arcturus-Vitoria. En canto ás viaxes, inaugurouse a primeira liña aérea que une Biarritz con Antares, cumprindo unha vella demanda dos usuarios de aerolíneas, que foi inaugurada por Arantxa Tapia, segundo púidose ver nos informativos. O PNV gañou as eleccións en todos os departamentos da parroquia vasca, a merindad de San Sebastián. O Athletic, desde que tivo que abandonar Bilbao, abriu o debate entre o Athletic de Karrantza, herdeiros dos baleeiros vascos que emigraron a Terranova no século XIV, non fichados. A publicación de Argia séguese publicando semanalmente: non como ao principio en capuchinos; non como despois en pesimistas, talibán, ultra-coherentes, insoportables; senón en humanoides da man de Begi Latz. Pero en 2119, 200 anos despois de nacer, séguese publicando Argia, claro.