Esta columna está escrita no día internacional do inodoro, que non no inodoro. O retrete, por suposto, tamén chamado baquetero, un lugar onde facer os seus propios esforzos –e non, por exemplo, o de París, un goberno revolucionario que gobernou a capital francesa en 1871–. Non te preocupes, de verdade, non é importante saber cando foi ese día: onte podería ser, ou mañá, cada día é o día de algo –sería máis difícil que fóra hoxe; se non, é tan grande o alento que dan cos días de diversión–. O día do retrete, por tanto, é un problema grave: as toallitas ou panos humildes, bastoncillos ou algodón desmaquillante non se poden tirar ao retrete, provocan tapóns en sumidoiros e colectores. Mensaxe: o inodoro non é un buraco negro –polo si ou polo non non o miraría de varias casas–.

Ai, o retrete. Cantos momentos memorables pasariamos –algúns pracenteiros, outros máis estreitos–. Por iso paréceme perfecto que Nacións Unidas celebre o día do Común. O día do ioga xérame máis dúbidas, por que non o tai-xi, o feng shui, etc.? Ou os días do atún, que pasa co bonito? Fáiseme curioso o día da xente do mar, que é, a sirena, os tritones? Ou de voos espaciais con tripulación, que discrimina claramente os voos espaciais sen tripulación. Tamén hai un día da luz –e non, non é 12 de outubro–. Día de Nelson Mandela, para cando de Arnaldo Otegi? Tamén o día da amizade –e non da descortesía–, o día da mocidade –e non da mediana–, da democracia –e non da monarquía parlamentaria–. Pensa, a filosofía e a televisión comparten o día. Poucas bromas, porque son días que celebra a Organización das Nacións Unidas, incluíndo o común. Todos os días hai cousas que celebrar. Que imos ao baño regularmente e contentos, en pouco tempo.