Síndrome de Syriza
Non é de estrañar que nesta campaña non se viu nin oído falar en absoluto do partido grego Syriza e do ex lehendakari Tsipras, a pesar, creo, da experiencia grega. Esquecidos á mantenta ante a xente, pero moi presentes nos deseños de campaña. Lembrade o programa presentado por Tsipras e as eleccións gañadas: como se estableceron tanto a Unión Europea (UE) como os expertos económicos ultraliberales do Fondo Monetario Internacional. Tsipras foi humillado, non puido resistir, levaron a Grecia ao desastre e nas próximas eleccións venceron precisamente os castigadores do pobo. Si, algúns deses estudiosos recoñeceron despois que estreitaran demasiado a Grecia, pero non fixeron nada para atenuar as súas dimensións.
O PSOE, incapaz unha vez máis a soas,
terá que elixir, si non hai novas eleccións, con quen xuntarse: ou como manda a CEOE co PP (...) ou facer fronte á síndrome de Syriza.
Na xeografía da pel de touro, nin os partidos estatais nin os opinantes lembraron o caso grego. É comprensible que nin Unidas Podemos (UP) nin Máis País (MP) mencionen nada: todos os demais poderían aproveitarse da experiencia grega para levar as opcións da esquerda ao desastre. Por outras razóns, os outros candidatos deixaron no esquecemento a humillación de Syriza. Os ultraliberales, que centraron a súa campaña no nacionalismo español, non lles veu ben citar as cadeas destes poderes externos sobre Gran España. Case igual no que se refire ao PSOE: Sánchez mencionouno unha soa vez e metendo a pata de tal maneira, dando a coñecer o medo da CEOE si completásese un goberno de esquerdas con UPs.
A falta de mención nos grandes medios de comunicación puxo de manifesto a aposta destes mass-media: dando a volta ao río o mito do cuarto poder, demostrando que só é o cuarto brazo do único poder (o IBEX).
Esperable nas eleccións: O PSOE, incapaz unha vez máis a soas, terá que elixir, si non se celebran novas eleccións, con quen reunirse. Ou co PP, como manda a CEOE, a Gran Coalición cambia o sistema electoral, pon as vigas máis duras ao bipartidismo, mantén as leis do PP, segue desenvolvendo unha economía ultraliberal, para que as competencias autonómicas vólvanse insignificantes… Ou fai fronte á síndrome de Syriza.
Ata que se remonta á Gran España afectada por esta síndrome, tentando pasar á historia de Sánchez. E está en camiño de conseguilo, aínda que non precisamente á Historia que soñou coa súa soberbia, si non se atreve a afrontar a síndrome. Mentres tanto, Navarra, Oh, Navarra!, que vai elixir.
Copenhague, 18 de decembro de 1974 Ás doce do mediodía chegou un ferry ao porto, desde onde desembarcou un grupo duns 100 Santa Claus. Traían consigo un ganso xigantesco. A idea era facer unha especie de “Ganso de Troia” e, ao chegar á cidade, sacar por dentro os... [+]
