Lembra ben cando foi a primeira picadura: 28 de abril de 2019. Porque coincidiu coas eleccións en España. Sucedeu da maneira máis estúpida: no momento en que colleu o papel de voto do partido que sempre vota –por tradición, por conformismo, mesmo por un punto de abouga- e meteuno na caixa do Congreso –nunca votou no Senado, non entende esta institución, parécelle inútil–, sentiu que vivía, no fígado.

O médico díxolle que era normal, non se preocupe, xa que o transplante aínda é relativamente novo, que é normal sentir este tipo de molestias. El conduciu todo o proceso bastante ben. Recoñecemento de enfermidade, tratamento, preoperatorios, intermedios, posteriores. En ningún momento quixo saber quen era o órgano emisor, por exemplo, non tentou sequera sabelo. E non tanto porque estea prohibido, senón porque lle dá medo, imaxínese, el non é racista, pero se pertencese a un negro.

Só de cando en vez sentía dor, non de forma constante. Sentiu por segunda vez un mes despois da primeira vez, o 26 de maio de 2019, precisamente dúas veces: a primeira con forza, como na anterior ocasión, e a segunda quizá un pouco máis suave, no momento en que introduciu o papel de voto na caixa municipal. Sempre vota o mesmo partido, pero naquela ocasión, a novidade, foi a presentación dun independente para a alcaldía.

Nas eleccións do pasado domingo, por primeira vez, e rompendo o costume, votou a outro partido da esquerda abertzale. Está farto de ter que repetir as eleccións unha e outra vez, quere xente que resolva as cousas, para que ela estea tranquila, no bar cos seus amigos, ou vendo ao equipo de fútbol do corazón. O fígado causoulle a menor dor de todos os tempos, a saber si polo cambio de medicación que lle prescribiu o seu médico. Tamén por primeira vez sentiu o desexo de coñecer quen era o doante, para saber, polo menos, que aspectos votaba.