De cando en cando podemos atopar un espectáculo orixinal de danza contemporánea. Parece que por ser contemporáneo hai que ser algo novo, pero detrás desta etiqueta ofrécense a miúdo espectáculos deste tipo, seguindo o estilo de Maurice Béjart ou Russell Maliphant (en moitas ocasións de forma torpe). Por iso cando estamos ante algo realmente fresco e suxestivo sáenos un wow.

O último traballo do coreógrafo israelí Hofesh Shechter deixounos estupefactos. Na coreografía grand finale, en palabras do autor, mestúranse a comicidad, a beleza e o reflexo dun mundo en desacordo consigo mesmo. Non estou moi de acordo con esa descrición. Podemos sentir incomodidade, tristeza, caos, e algúns raios de luz que poden saír dese caos nalgúns momentos, pero non comicidad, non ridículo, nin rastro.

O espectáculo Grand Finale, seguindo as coordenadas estéticas de Shechter, fala do caos do mundo, do colapso da nosa civilización, do desmoronamiento e quizá da reconstrución a través dunha danza e unha música impactantes, tamén coreógrafa. Shechter ten un estilo moi peculiar e característico: ambiente angustioso, luz intensa, son estridente, danza histérica pero medida milimétricamente, perfecta, estas son as súas características. Nalgúns momentos parece unha danza libre pero enseguida todos os bailaríns se derriten para facer unha coreografía moi complicada e axustada.

Doutra banda, este proxecto conta con interesantes novidades. Os bailaríns mestúranse co músicos –cinco músicos tocan en directo–, interactúan entre eles e, ademais, o espectáculo enriquécese co traballo coral do grupo, a través de duetos e tríos.

Si a todo isto engadimos o número cómico que fixeron os músicos durante o descanso, pois, hai que dicir que foi unha sesión moi agradable. Non só amable, diría que excelente. A arte de Shechter é hipnótico, engánchache desde o principio até o final e, unha vez terminada a danza, déixache pensar. Poucas veces ocorre isto.