Acordádesvos do documental Super size me? Daquel tipo que en trinta días só comía comida rápida? Como se podía ver o efecto desta dieta na saúde física e psicolóxica do individuo? Volvino a lembrar eu mesmo, non moito porque vaiamos a un restaurante como leste. E a pesar de ser a única comida dun día, xa comecei a notar algunha consecuencia, por exemplo, que a gerribuelta creceu –bo, o proceso viña de máis atrás, é certo–. E, chamádeme en masa, pero entráronme ganas de facer algo parecido a aquel documental.

A dicir todo, sempre quixen participar nun reto dese tipo, sentirme útil, entregarme á ciencia. Demasiado débil para experiencias extremas, para pasar 532 días nun hoyo, ou dez días incomunicado nunha comisaría, faría algo máis da miña medida, pero igualmente útil para a humanidade. Por exemplo, podería pasar un ano lendo só literatura vasca, para logo ver o efecto que iso ten no organismo, si pérdese a masa muscular do cerebro, ou si a capacidade de lectura queda danada. Si parécevos pouco, podo tragar toda a filmografía dos Moriarti no bucle, durante unha semana, a ver si de aí salgue un candidato fermu para os Óscar, ou un killer serial. Si sodes insaciables, podo vivir até morrer –poñamos como máximo unha ducia de anos–, xunto ao complexo medioambiental de Zubieta; se é posible sen pagar nada pola miña casa, por suposto. Pero mirade o que vos digo: en nome da ciencia, estaría disposto a votar tamén unha vez ao PNV, a investigar si crea algunha clase de adicción, si pode ser unha especie de cartón de fidelización de Eroski.

Desde esta atalaia única, por tanto, ofrezo o meu corpo xenerosamente á ciencia. Antes de que pasase o período de febre, que me acepten deseguido.