E terminou de pintor. A pintura é para John Berger (Londres, 1926-París, 2017) unha complicación da poesía. Quizá de aí provéñanlle os poemas que debuxan o branco sobre o branco, que superponen o cristal e o xeo. Beñat Sarasola, no prólogo da Poesía Trinta e dous de Kaie, ofrécenos unha maneira especial de mirar ao mundo.O autor de Ways of Seeing debuxa, relata e critica a arte desde un punto afastado do universo, ese lugar onde todo vese, onde todo pódese entender: “Comeza cun rectángulo/ cunha mesa/ encima machadas/ e glaciario/ e o cranio dun touro branco/ perdido na neve”. El mesmo dixo que o poeta pon a lingua fóra do tempo ou, “máis concretamente, o poeta achégase á linguaxe como un lugar, un punto de encontro no que o tempo non ten ningún propósito, onde o tempo mesmo queda devorado e dominado”.

Dunha rica abstracción, todas as pezas son suxestivas polas súas cores e matices, non tanto polo seu significado literal. Cunhas poucas palabras din moito, déixanllo todo dito en poucas palabras: “De xeonllos/ para manter en equilibrio a cazuela/ cociña nai/ pano cabeza/ lémbrovos/ e chámovos// As mapoulas de detrás da túa casa/ están diseminadas nas miñas nubes”.

Un observador excepcional e apaixonado polas revelacións máis sublimes nos detalles, nesta antoloxía podes perderche pola simplicidad. A miúdo a poesía non necesita adornos pesados, senón un pouco de liberdade e de forma libre. Así consegue Berger unha lixeireza sa e persoal, de relato ou mesmo de bosquexo. Para o poeta non teñen moita importancia a ficción, o ensaio, o teatro, a narrativa, etc., xa que escribe por encima desas categorías, fiando historias, entrelazando sensacións: “Un carro branco buxán/ tirado por un cabalo azul/ detrás dun tranvía/// o carro está a encherse de neve”. John Berger é un escritor que, partindo da experiencia, soubo facerse ás emocións universais, tan profundo como o mar, que parece unha cortiza de casca no camiño.