- Han tido que pasar dez columnas, dez, as que deron nome a estas columnas, Stefan Zweig, para nomealas nestas columnas –e estou seguro de que non será a última vez–. Zweig, diría eu, non fai falta presentala; só podemos lembrarlle tres novelas en eúscaro: Novela de xadrez (Alberdania, 1999), A carta dunha muller descoñecida (Igela, 2005) e Vinte e catro horas na vida dunha muller (Igela, 2007). Pero, máis que traballos de ficción, as súas memorias tivéronme encadeado estes últimos días, Die Welt von Gestern, o mundo de onte.
E entre os que lin alí, tiven unha cousa que estiven dando voltas estes últimos días. En febreiro de 1934 estalou a guerra civil austríaca, curta, de catro días, pero que causou centos de mortos. E aínda que Zweig estaba en Viena, no epicentro daquela guerra, confesa que non viu nada, que non soubo nada. Un cidadán de Nova York, Londres ou París tería máis información que el a través da prensa. Esa é a singularidade das revolucións modernas, que teñen lugar no inmenso espazo das cidades e que, deste xeito, pasan totalmente desapercibidos para a maioría da poboación. Zweig vai máis aló: “A historia nega aos contemporáneos a posibilidade de coñecer nos seus comezos os principais movementos que determinan a época”. Mesmo aos seus compañeiros de territorio.
Sei que a situación política no país no que vivo se está pondo quente, chamándome, preguntándome, gritándome. Doume conta de que algo está a pasar aquí, porque a televisión, a radio, os xornais, os amigos, tamén chaman máis a miúdo. Pero sei que entón non o fan por min, que non chaman para saber como estou, senón por eles, porque queren coñecer o que a historia lles nega. É comprensible. Que sigan chamándome, por tanto, aínda que as revolucións modernas, se as hai, pasen desapercibidas, tamén para min.