Un coñecido asombrouse na rúa: “Piter, ti coa txapela?”. Sorprendeume máis, porque desde mozo a vestín durante os invernos. Hai moito tempo a maioría dos vascos andábano. Agora parece unha excepción.
Ceando un á beira do outro, un famoso músico vasco de rock preguntoume: “Sendo tan claro, como podes ser crente? Debe ser agnóstico”. Agradecéndolle que se lle notifique, contesta inmediatamente: “Como todos os crentes fiucegos, son agnóstico”. Antes a nosa paisaxe relixiosa era uniforme. Na actualidade non se aprecian paisaxes.
Temos máis crenzas imprevistas do que pensamos nas persoas. Eu creo firmemente que aínda que hai loitas que non se poden gañar, o esforzo por elas é bo para un mesmo e para a humanidade.
* * * *
Son amante da arte, tamén da árbore e dos artistas. Non teño ningún problema. Isto dáme grandes pensamentos, especialmente cando sinto aos presuntos artistas como vendedores, abrindo discursos falsamente filosóficos baratos “a cambio dunha moeda”.
A exposición de arte de Jon Bienzobas, ex etarra de ETB, deu a coñecer o proxecto. O representante do Goberno Vasco ha aludido ao "imperativo ético" para pedir o peche da mesma en Euskadi. A esta intervención de Cristina Iglesias no farol da illa de Santa Clara de Donostia-San Sebastián dedicáronselle grandes eloxios e diñeiro público.
A pesar das expresións solidarias, progresistas, ecolóxicas e dos tópicos de conveniencia que se queren, as estupideces converten ás persoas en estúpidas e daniñas para todos
Bienzobas está no cárcere. Pintar a un preso vén ben co sentido redentor do cárcere. Baleirar a casa do faro nunha illa rodeada de rocas mariñas e malgastar polo menos un millón de euros, non me parece unha boa noticia para colocar unha especie de escultura que imite as rocas mariñas no seu interior. Nin sequera coa promesa de que vai permitir reflesionarse sobre o estado dos mares. Mellor mirando ao mar que ás rocas arbustivas –que se ve perfectamente desde o faro e ás veces até a roca–. E moito mellor reflesionarse dos danos dos fogos artificiais de Donostia, que son moi contaminantes.
* * * *
Tamén teño a convicción de que, a pesar das expresións solidarias, progresistas, ecolóxicas e da conveniencia tópica que se queira, as estupideces converten ás persoas en estúpidas e daniñas para todos.
En Palestina, pobo natal do mestre dos cristiáns crentes, non hai imperativo ético para eses vagóns do metro que quere facer CAF. Alí os lumes non son artificiais, senón reais. Son un campión académico de honra agnóstico obstinado. Antigüidades.