Estes obxectivos materializáronse o pasado sábado na Praza da Trindade de Donostia-San Sebastián con motivo da celebración do centenario de ARGIA, e ante a calorosa acollida dos asistentes, parece que se deu un bo comezo á retirada da colonización.

Ás 11:00 da mañá reuníronse na Praza da Trindade ARGIA Os máis madrugadores achegáronse ao monte Urgull. Alí teñen a intención de ver e recoller réptiles e anfibios. Baixo a dirección do biólogo Iñaki Sanz e do DEBUXANTE Eñaut Aiartzaguena, os máis pequenos da casa gozaron escoitando as explicacións que lles deron sobre as esperanzas que viven na nosa contorna. Repartiuse o caderno pequeno do investigador aos presentes para que anoten o que ven e ouven. Ao final do percorrido chega a sorpresa: o biólogo ve unha pequena cirauna e a toma nas súas mans; un Angis Fragilis, que é o nome científico. Así o escribiu Ane no seu bloc, xunto a outras curiosidades e explicacións de interese.

Un percorrido pola recuperación da memoria en bertsos

Baixando de Urgull, o día despide outro cheiro: hai moita xente reunida na entrada da Praza da Trindade, á espera de que os txistularis municipais de San Sebastián inicien o seu percorrido histórico. Despedirse dos vellos coñecidos e compartir un día único, nótase o entusiasmo dos reunidos que, a pesar do 12 de outubro, mostran que hai moito que celebrar. Antes de comezar o percorrido, o redactor e historiador de Argia, Urko Apaolaza, encargouse de dar a benvida e lanzou unha mensaxe clara: “Temos moitas áreas para descolonizar: os nosos corpos, a nosa lingua, e tamén noso día a día. Colonizar é moito máis que explotar a terra: Cada vez que acendemos Telecinco metémonos un pequeno Colon. Para liberarnos das cadeas da metrópoli, reivindicamos a soberanía informativa”. Os aplausos comezaron no centro e os txistularis comezaron a tocar baixo a dirección de Piter Ansorena, dispostos a descolonizar alegremente os recunchos da Zona vella.

Si queremos descolonizarlo, debemos empezar recoñecendo primeiro a cada un o seu. Os bertsolaris Miren Artetxe e BEÑAT Gaztelumendi responderon con bertsos ás explicacións que lles deu Urko Apaolaza en cada parada. Moita xente sumouse ao percorrido histórico. A primeira parada foi na praza do Val Lersundi, lembrando a masacre do 31 de agosto de 1813. Desde alí, cara á igrexa de Santa María, para destacar que o edificio é froito do traballo forzoso dos escravos. O percorrido seguiu pola rúa Maior, e Apaolaza levounos a unha época na que estaba prohibido falar en eúscaro e non facelo en eúscaro. Citou a figuras tan importantes como Txillardegi ou Elvira Zipitria, pola importancia que tiveron para sacar ao eúscaro da profundidade e escuridade do pozo.

Danza para descolonizar a praza

Os txistularis deixaron atrás a histórica marcha e dirixíronse cara á Praza Nova, xa que o primeiro paso da revolución será pór ás rúas o nome elixido polos cidadáns, e así o nomearon os donostiarras, a pesar de que ultimamente o sobrenome da Praza da Constitución quitoulle todo o protagonismo. Chegou o momento da soka-dantza. Os traballadores de ARGIA móstranse nerviosos, xa que o intento de danza na redacción en vésperas da festa dos centenares non lles asegura o éxito ante un público amplo. Como se pode ver nas fotos, a ilusión impúxose facilmente á falta de experiencia: O grupo de traballo de ARGIA e a cuadrilla Ausart animada a bailar movendo as pernas ao ritmo dos txistularis, guiados polos bailaríns profesionais Aiert Beobide e Amaiur Luluaga, debuxando unha corda coa cidadanía. Tamén houbo ocasión para homenaxear a Elixabete Garmendia e Pello Zubiria, o primeira membro da última xeración de Zeruko Argia e a segunda xornalista que traballa neste medio desde os primeiros anos de ARGIA até a actualidade.

De volta á Praza da Trindade, chegounos a hora para comer sen darnos conta. A Sidrería Saizar está preparada con barricas e cadeiras e mesas, e a praza encheuse de comensais. Moitos se levaron a comida de casa e compartírona entre os que lles rodean. Outros moitos recibiron bocadillos preparados por activistas contrarios ao cume do G7 para axudar a pagar a débeda acumulada en multas e xuízos.

Compromiso e festa

Na sobremesa, os máis maiores gozaron do espectáculo Pobresiak, con café e augardente na man. Os irmáns de Uribesalgo tocaron temas sociais e políticos cun humor axitado e desenfadado. Un deles ía vestido de capuchino e co pelo cortado á maneira dos monxes. A actuación non deixou indiferente a ninguén.

Os máis pequenos exercitáronse no txoko de manualidades e despois gozaron na praza Zuloaga coa actuación de Txirri, Mirri e Txiribiton. Trescentos nenos e pais montaron un gran corro ao redor dos pallasos.

Pola tarde comezou o Campionato de Lanzamento de Documentos Nacionais Estranxeiros, que xa se converteu nun clásico. A marca a superar non é a que sexa, xa que Oier fixo un histórico lanzamento de 40 metros no día ARGIA 2016 en Ondarroa. Jokin de Aramaio tomouse o reto en serio e deixou moi claro a todo o público en Donostia: Pasou por encima da parede do frontón e lanzou até 43,35 metros un documento que non lle di moita personalidade. Nova marca!

Xuntos sacamos unha foto na que denunciamos a invasión que puxo en marcha Rojavan Turquía no Kurdistán e expresamos a nosa solidariedade co pobo kurdo, xa que sen actitude internacionalista dificilmente nos descolonizaremos de nada. A continuación, os irmáns Alkorta percorreron as rúas da Zona vella cunha kalejira de trikitis e pandereitas, e así tomou a rúa ARGIA, a cidade turistificada. Na danza e na canción creouse un ambiente de cuadrilla entre a xente que se coñeceu hoxe.

Comezou a escurecer, e xunto aos concertos se reuniu a un gran número de mozos, dispostos a gozar da música. As súas fillas, Mursego, Balerdi-Balerdi e Nena Coyote eta Mozo Tornado sacudiron as barreiras da praza coa forza e ganas que se esperaba.

Para redondear o día e para que as mensaxes de ARGIA tamén se escoiten á luz da lúa, varios traballadores subiron ao escenario durante semanas e días. Ante a manipulación de noticias e as rotundas mentiras, lembramos que o clamor de ARGIA é a soberanía da información, e que seguiremos mantendo esa soberanía durante cen anos, na medida do posible, facendo un xornalismo independente e comprometido. Desde pequeno nos descolonizaremos máis facilmente e non digamos nada se o facemos coa mesma ilusión, agarimo e alegría que o 12 de outubro. Moitas grazas a todos os que vos achegastes.