Así nolo explicaron nunha pequena serie de Dopamine, a cadea franca (e a barca) alemá: oito capítulos, capítulos, capítulos, capítulos, panfletos, oito pílulas –pero moi condensadas, cada unha de miligramos– dedicadas ás aplicacións antes mencionadas. E está ben para coñecer as aplicacións que aínda non utiliza, que, co cálculo, son o 50%. Está ben para coñecer o mecanismo (psicolóxico, físico, filosófico) que utilizan para atraparlle. Pero, sobre todo, está ben para coñecer o que esconden ou, mellor, que obxectivo perseguen. En resumo: publicidade e datos persoais. Ou criamos que estaban para facernos a vida máis fácil? Farán calquera cousa para que nós pasemos máis horas fronte á pantalla. Farán o que sexa para converternos en adictos.

E sen pretender porme moralista –sería a segunda vez–, pero como ante outras formas de adicción cada vez hai máis conciencia –si adiviña: casas de apostas–, resúltame terrible ver como os nosos parques están cheos de nenos e nenas de entre 11 e 12 anos que teñen teléfonos móbiles. Porque o sistema dopaminérgico funciona ben desde os 12 anos. E a capacidade de tomar decisións reflexivas non se desenvolve até os 20 anos. Si desenvólvese, por suposto.