As amas de casa de certa época tiñan moitas ganas de volver á normalidade durante as vacacións. Os habitantes da casa, abandonando as súas ocupacións anuais, non eran máis que un estorbo para estas mulleres. Ademais, mentres os seus familiares atopábanse nese dolce far niente, estas nais/avoas levaban a mesma xira do ano, pero cuns pesados mamorros ao seu lado: fillos, maridos, pais, tíos… Para as amas de casa, non vacacións, traballo dobre, a miúdo.

A normalidade era para estas mulleres a parte máis íntima da rutina, facendo todo e cada un no seu sitio o que lle correspondía. A forma de ter ordenado o mundo, porque o universo comezaba a ser ordenado desde casa.

Ás amas de casa de hoxe quizá non lles guste tanto a normalidade, porque a forma de ordenar o mundo cambiou. A normalidade, con todo, é o noso día a día aburrido, que se recupera despois das vacacións, cun axuste moi duro. A vida real, nunha palabra.A
rutina, por ser ou por ser a rutina, está mal vista nunha sociedade que busca emocións fortes. Pero é unha realidade e temos que aprender a gozar.

Por tanto, normalidade on!