Recíbeme o anxo da película de Buñuel: non nun banquete, senón nunha praia estival. Cando o neno me ordenou o buche empecei a quitar a area para volver a casa, pero cada vez hai máis en todos os sitios: entre as nádegas do neno, entre as pálpebras, entre as pálpebras, na boca, no píxel… Algo se mete debaixo do carriño e algo cae do outro lado e énchese de area.

Conseguino. Saquei o carriño botado cara atrás, tal como fíxoo, afundido na area. O neno, atado, choraba a puñadas consigo mesmo; eu estaba sentado no pretil, respirando a vitoria. O caos segue alí, baixo a roupa do neno, baixo o carriño, pero así, traspasado. A comadrona di: cando estás perdido no centro do caos, avanza, pódese camiñar no medio do caos. Tomar un pequeno obxectivo no medio do caos e facer un carreiro. Unha mensaxe positiva.

Pero fáltame unha zapatilla (e o calcetín que leva dentro). É vermella e vina enseguida, no medio do camiño percorrido. Lonxe. Non podo deixar ao neno e ir buscalo. Non podo volver a casa cun só zapato. Non podo saír da praia. O caos é imperecedoiro. Volvamos tentalo.