A ese voo -coñecido para todos- que as bolboretas realizan ocasionalmente no noso interior chamámolo amor. Non sabedes o que vos vou a contar, ese sentimento forte e emocionante que nos fai belos e alegres da noite para a mañá. Pero tamén é un constructo social, que se nos inocula nas entrañas desde a súa creación, condicionando radicalmente a nosa visión das relacións.Por
iso, a representación que cada un de nós fai das cousas do amor (amar, relacións, vínculos, sexo, fidelidade, etc.) nunca é totalmente particular, xa que pertencemos a unha sociedade e sempre construímos a nosa propia realidade íntima baixo unha concepción colectiva do mundo. Si, o amor é político. Nesta parte do mundo, patriarcal, heteronormativa, capitalista e consumista.

En xeral, aínda configuramos o ámbito da afectividad en función das crenzas corruptas que nos levou o mito do amor romántico. Desgraciadamente, este patrón ríxido regula a nosa forma de amar e deseña de arriba abaixo a nosa vivencia da experiencia amorosa. Cal é as expectativas que hai que ter nunha relación, a sucesión de pasos que hai que dar nunha relación, a lista de comportamentos que hai que aceptar ou rexeitar, a distribución de roles en función do xénero ou o número de persoas que se poden amar ao mesmo tempo.

Non me tomarei a molestia de facer unha descrición detallada do amor romántico, xa que no imaxinario colectivo temos bastante integrada a narrativa dos amores idílicos entre príncipes e princesas. Simplemente direi que o azar de atopar media laranxa deixa en mans do azar bo ou malo do noso benestar, desactivando a forza que cada un ten para transformar a súa realidade ou anulando a responsabilidade da propia vida. Establece a relación cunha parella como único eixo do universo afectivo, e recoñece como de segundo grao os vínculos con amigos ou familiares, desprezando dalgunha maneira outras redes de amor.

Nun espazo tan acoutado non hai moito espazo para o amor. Porque necesariamente ten que ser o amor libre, porque está feito de emocións e sentimentos, que non se poden regular moito nin prometer a longo prazo. A concepción de amor libre non pode, por tanto, ser obxecto, pero convén definilo ben, xa que a nosa relación coa liberdade é tan disfuncional que a miúdo retén características inadecuadas á liberdade da calidade.

O amor libre non é simplemente deitarse con máis xente, a acumulación deshumanizada de afectos, ou o consumo compulsivo de amor. O que nos fai máis libres non é a cantidade de amantes, senón o saber construír relacións cualitativamente diferentes. Cos que queiramos, como queiramos e mentres queiramos. Pero sendo conscientes das necesidades dun mesmo e dos amantes, e establecendo o coidado e o respecto mutuo na base de todas as relacións coas xentes.

Isto esixe, por suposto, unha conciencia clara de responsabilidade afectiva. Ou o que é o mesmo, a capacidade de xestionar con madurez a nosa liberdade individual. É dicir, que cando nos xorde a oportunidade e o entusiasmo dunha relación, teñamos o valor de pornos preguntas: si realmente quero entrar, si ten sentido para min, si podo soster unha relación, ou si podo dar o coidado e o trato que hai que dar a unha persoa. Si queremos cambiar de paradigma e conducir a nosa vida afectiva sexual con outras coordenadas, non o esquezamos: Libres de vivir, libres de amar. Non hai cadeas. Porque queremos, porque queremos.