Aínda a tempo
Moitos de nós crecemos nas festas dos barrios pequenos; todo o verán outeiros a outeiros. Cintas cheas de ikurriñas desde o tellado até o tellado, unha barra cuberta por un toldo azul ou vermello, ermida, un rateador dando voltas, no programa “meza-idiaun-mus e briska-bertsolarias-xogos infantís”. E como pasan un dez anos desde xogar aos xogos infantís até participar no campionato de mus, moitos mozos fómonos das festas do barrio ás festas dalgún pobo máis grande da zona.
Algúns destes mozos volverán, influídos polo histórico grao de compromiso dos seus familiares ou quizais polas súas opcións persoais, e serán eles os que se encarguen da montaxe ou dos pintxos. Outros volvemos en forma de programa, xa sexa como bertsolari, trikitilari, cantante. É unha sorte e supón unha gran implicación emocional a posibilidade de volver, pero, en xeral, o perfil dos visitantes das festas dos barrios vai envellecendo; poucas somos menores de 30 e sabemos que imos cantar, a servir ou a escoitar a xente de entre 50 e 70 anos. E iso pode ser enriquecedor, pero tamén analizable –e tamén suxire que o modelo festivo está a chegar ao seu fin–.
Si consideramos os barrios dos pobos pequenos como inmutables e conservadores, estamos a condenar á morte a zonas de gran potencial. Herrigintza, cultura, feminismo, ecoloxismo… Os barrios poden dar tantas opcións como outros espazos para traballar o que queiramos
Con que corpo desprazámonos a este tipo de lugares? Que é o que nos vén á cabeza co nome de “persoa maior do barrio”? Que lles dicimos, con que facemos humor, que reaccións esperamos deles? Non nos ocorre que sempre consideramos os espazos tradicionais, que nós non facemos tanto esforzo para que algo cambie? No caso do bertsolarismo é case necesario facer unha adaptación á contorna, buscar unha terra común entre os nosos mundos e conectar co público a través del, pero que carreiros tomamos? Que dicimos das mulleres, dos homes, de que sexo, de que política?
Si consideramos os barrios dos pobos pequenos como inmutables e conservadores, estamos a condenar á morte a zonas de gran potencial. A construción popular, a cultura, o feminismo, o ecoloxismo… Os barrios poden ofrecer tantas opcións como outros espazos para traballar o que queiramos, para reinventarnos e actualizarnos. Están moi preocupados: non poden pagar os orzamentos dos novos equipos, non hai xente que poida cubrir as quendas de barra, para empezar a reinventarse coas forzas xustas para mantelo. Deberiamos pensar niso, tanto desde os concellos como desde a cidadanía. Que vos gustaría escoitar sobre vós nas festas do voso barrio no ano 2055?
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
En Nadal deixan un novo libro na mesilla de noite. Sobre a filosofía e a alegría da casa, escrita recentemente por Emanuele Coccia. A Coccia, filósofo italiano, popularizouse dando a coñecer as nosas conexións coas plantas no camiño cara á construción dun planeta... [+]
Realicei unha análise áxil das previsións tecnolóxicas para 2025. Como todos os anos, cando se fala do que a tecnoloxía vai achegar nos medios en 2025, o discurso é moi parecido. Moitos dos que escribimos sobre tecnoloxía temos a ansiedade de saber máis do que vai vir, a... [+]
Cando nos espertamos, culturalmente e administrativamente, a paisaxe mostraba un desastre de tres velocidades.
En canto á cultura, tiven a oportunidade –unha vez máis– de confirmalo o pasado 14 de novembro na libraría Menta de Ortzaize. Alí reunímonos porque Eñaut... [+]
A neve esconde a terra e as pegadas dos seres que buscan pracer. Baixo a beleza da neve hai tempo, anos, xeracións, efemérides, citas; pero cando pasa o tempo aparecen palabras que non se dixeron antes ou despois. A neve fainos lembrar que poderiamos escorregar e caer. Mentres... [+]
O mundo tamén o fixo, porque é un símbolo, porque na historia xa se fixeron e vanse a facer máis xenocidios (mala sorte, ouza, tocouche nacer alí), pero o de Palestina ten unhas características especiais:
- Hai moito tempo, a finais do século XIX ocorréuselle a Theodor... [+]
Apareceron, como de costume, polo recodo da horta, aparcados no centro da pasaxe, en herbas e encharcamientos para non ensuciar os muíños, e atravesaron o camiño, traqueteando, até o soportal, cun gran prato na man. Como de costume, a bûche estaba preparada. En francés... [+]
Tal e como acaba o outono, aparecen os corvos no Día do Eúscaro, na época do eúscaro ou na Feira de Durango. Consciente dos resultados das enquisas sociolingüísticas sobre o uso do eúscaro, o exercicio "politically correctivo" non chamou a atención xa a ninguén. Sen... [+]
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]