O verán é un bo momento para reflexionar sobre a ditadura da delgadez, xa que a incomodidade que sentimos a maioría das mulleres ao pór o bañador está fresca. O autor da novela Sarai Walker Dietland nO Salto explica o seguinte: “Para que a presión sobre as mulleres estea delgada, é un tipo de control social. (…) A sociedade castiga ás mulleres gordas porque non obedecen as ideas patriarcais asociadas ao corpo feminino. (…) A obesidade é un tema feminista”.

A gordofobia é o discurso de violencia e odio estrutural que sofren as persoas grosas. Os que non estamos gordos estamos presionados para manternos delgados, pero non coñecemos a crueldade da violencia gordofobia e non nos damos conta dos privilexios de ter un corpo normativo, por exemplo, á hora de buscar traballo.

O movemento contra a gordofobia atópase cunha gran resistencia, xa que na nosa sociedade hai tres mitos moi arraigados: 1. Estar gordo non é saudable. 2º Os corpos grosos son repugnantes. 3. A obesidade é consecuencia da falta de virtude moral (glotonería e preguiza).

Este tres mitos son deserigidos polos espesistas. Recoméndovos a reportaxe multimedia realizado polos portais dixitais Klitto e Topatu que atoparedes tamén na web de Argia.

O mito da saúde paréceme especialmente astuto. O tamaño dunha persoa non indica nada fiable sobre o seu estado de saúde ou hábito. Hai grandes veganos ou grandes deportistas. Tamén hai persoas fracas sedentarias e afeccionadas a Mc Donalds que non reciben vaquillas. A exclusión pode producir máis dor que a diabetes, pero o dano emocional que causa a gordofobia a quen se mostran tan preocupados pola saúde dos gordos non importa. Recordo o que me contou unha moza gorda nunha conferencia da emprendedora Magda Piñeyro: cando volveu ao traballo desde unha baixa de depresión, os meus compañeiros de traballo “Estás moi guapa! Adelgazou!”, dixéronlle.

Lucrecia Masson explica en Argia que o índice de masa corporal ten a súa orixe en Francia e que, como consecuencia do colonialismo, o cálculo en corpos caucásicos estendeuse a todo o mundo. Tamén se refire ao papel do estamento médico, nunha entrevista realizada por Danele Sarriugarte: só o médico pode dicirnos o que é bo e o que é malo, como hai tempo o sacerdote.

Estando embarazada atopeime co discurso groso do sistema de saúde. Nas clases de ioga para embarazadas, moitos contaron que até o parto viviron unha forte presión medica e matrona por engrosar “excesivamente” segundo a estatística, a pesar de ter uns hábitos alimentarios correctos e facer exercicio físico. Durante cinco meses gocei do meu privilexio e recibín as doces palabras da miña contorna: “Que bonita barriga! Non che engordaches nada!”. A semana pasada, unha nova comadrona mediume o peso e rifoume cun ton paternalista e pouco agudo: “Tres quilos nun mes! Que pasou? Até agora fixéchelo moi ben! Bo, controle. En total non podes engordar máis de dez quilos”. A culpa é miña, estou a facer algo mal e teño que controlar o meu corpo para obedecer á estatística. O devandito: para o sistema o engordar é un problema de saúde (a verdade é que á comadrona non lle importa si cóidome ben; o meu peso é a única variable que importa), pero tamén un pecado. Agora terei que facer penitencia cada vez que como un xeado.