Sete países cun peso significativo na economía mundial (Alemaña, Reino Unido, Francia, Italia, Estados Unidos, Canadá e Xapón) e a Comisión Europea entre o 24 e o 26 de agosto. O cume celebrarase en Biarritz. Nas últimas décadas, o G7 é un foro que xestionou a economía mundial co Fondo Monetario Internacional, a Organización Mundial do Comercio e o Banco Mundial.

O G7 non conta coa lexitimidade dunha organización internacional. Pero non ten necesidade diso, xa que debido á capacidade económica dos seus membros, as decisións tomadas adoitan entrar en vigor. É unha asociación de ricos que se esforza por defender os intereses económicos das súas grandes empresas e para iso non necesita o consentimento de ninguén. A defensa destes intereses particulares xera crises, desigualdades e destrución do planeta. Ademais, o carácter da organización pon en dúbida a lexitimidade da ONU, que xa anunciou a súa retirada. Por tanto, para a gobernanza mundial non trae nada bo.

Este cume estará condicionada polo proteccionismo e as políticas unilaterais, as desigualdades, o cambio climático e a dixitalización da economía de Estados Unidos e doutros países. Para facer fronte a estes retos, as tradicionais receitas liberais poranse unha e outra vez encima da mesa, co obxectivo de dificultar a transformación económica e social necesaria para superar estes graves problemas.As cinco prioridades
marcadas por Macron para este cume son clave na axenda política e económica: loitar polas desigualdades, sobre todo de xénero e medio ambiente; impulsar o comercio xusto; fortalecer a iniciativa da paz e aproveitar as dixitalizacións e as posibilidades da intelixencia artificial. En calquera caso, o 27 de agosto estaremos lonxe de dar pasos efectivos para o desenvolvemento destes retos. O resultado da reunión do G20 que se celebrou en xuño en Osaka (contra todos os Trump) podería repetirse. Os medios de comunicación denunciarán a actitude de Trump a favor do proteccionismo e, por contra, aplaudirán aos demais defensores do multilateralismo. Pero esa foto deixa ao carón a responsabilidade do multilateralismo liberal que estivo vixente durante décadas, precisamente no impulso da extrema dereita proteccionista, do Brexit e do cambio climático.

A defensa da gobernanza multilateral do mundo real non corresponde a unha asociación privada sen lexitimidade democrática. O único marco lexítimo a favor do multilateralismo represéntao a Organización das Nacións Unidas modernizada e democratizada. E neste camiño, unha fórmula como o G7, que representa só o 10% da poboación mundial, é un obstáculo máis que un apoio.

Doutra banda, Macron, Merkel ou Trudeau, que denuncian o proteccionismo de Trump, apostan por unha orde de comercio internacional desigual. De feito, o comercio libre que chegou até hoxe tivo efectos negativos sobre o medio ambiente, o emprego, as desigualdades de renda ou o desenvolvemento local. E sobre a onda deses danos levantáronse o Brexit, Trump, Bolsonaro, etc.

É dicir, as autoridades liberais occidentais non dan ningunha resposta efectiva aos desastres ecolóxicos e sociais orixinados pola globalización. Ademais de recoñecer estes danos, é imprescindible establecer medidas regulatorias fortes e directas que dean resposta aos retos deste século, especialmente en materia de emprego, desigualdades e cambio climático. Outra gobernanza democrática e social ten que pór en marcha respostas comúns e efectivas para que o mundo teña un futuro xusto.