Ada Colau seguirá no cargo de alcaldesa da capital catalá, nun contexto difícil de imaxinar antes da campaña electoral: Co oito votos a favor do PSC, o tres votos da candidatura do ex primeiro ministro Manuel Valls, apoiada até agora por Cidadáns, e o dez rexedores que conseguiu a súa lista. ERC e Barcelona en Comú teñen o mesmo número de concelleiros, pero este segundo edil obtivo 5.000 votos menos que o anterior partido e perdeu as eleccións.

De feito, a composición do pleno municipal ha deixado un sabor agridoce a moita xente, xa que vía a pugna entre Barcelona en Comú (BeC) e ERC como unha oportunidade para cambiar as políticas de alianza dos últimos anos: establecer os antecedentes de conxugar o eixo nacional e social, a medida que se van construíndo maiorías, para avanzar cara á xustiza social e a autodeterminación.
Máis aló do ruído mediático, as razóns deste final están en ambos os lados. Primeiro: Os achegados dos Comuns non querían perder a alcaldía e quedaban relegados a un liderado subordinado de Ada Colau ERC –no mellor dos casos o liderado compartido– ou á oposición. Si actuaban desta maneira, vían que o seu capital político ía desaparecer, e que se colocaba unha barreira ao redor dun espazo político que vai en auxe do PSOE á esquerda en todo o Estado.

Hai outro factor non pexorativo: Influencia ou peso de Iniciativa per Catalunya Verds (ICV) na estrutura constitutiva dos Comuns de Catalunya. A marca derivada do PSUC, que vive afogada polas súas débedas cos bancos, ten débedas por máis de dez millóns de euros para manter a súa estrutura interna e manter os seus cargos e salarios públicos. A única maneira de manter esta situación era pactar co PSC, tradicionalmente o socio preferido, cos termos do acordo de goberno ben definidos, que aínda se está negociando, para poder levar o acordo de poder máis aló do municipio: Concretamente á Metrópoli e á Deputación. É dicir, que tamén gobernen nas institucións públicas nas que traballan moitos dos seus cargos políticos de confianza.

Alén desta tragicomedia atópase ERC. A dependencia da antiga Convergència –polo procés– fai que se arrastren excesivamente rápidos e desvantaxes. Proba diso son as duras oposicións que vimos na última lexislatura no Concello, nos medios de comunicación e nas redes sociais, xa que calquera problema da cidade foi utilizado para oporse á xestión de Barcelona en Comú dunha maneira dura, moitas veces recorrendo torpemente o seu nome aos seus compañeiros. Por exemplo, o bloqueo permanente de propostas como o proxecto de unificación do tranvía ou a consulta múltiple. ERC compartía a priori estes dous proxectos, pero deslucíronse por intereses puramente electorais.

Estes factores e os cálculos políticos que están fose do interese xeral da cidadanía foron determinantes e fixeron imposible o entendemento que a cidade merece. O resultado: A presenza de Manuel Valls, representante dos poderes financeiros, que recibiu o pago da campaña electoral por parte de varias empresas e bancos; que logrou a capacidade de condicionar as políticas da cidade e a centralidade da política, que non se corresponde co que se expresou nas urnas.

O que pasa agora é que, como vai resistir Ada Colau á chantaxe do PSC e Valls para aprobar medidas tan importantes como os orzamentos? Que papel xogará ERC desde a oposición, sendo o partido máis votado? Seguirá xogando con beligerancia ou buscando grandes consensos a favor da cidade? A única garantía é que a cidadanía non se vai a quedar sen dicir nada.