Terminou o ciclo de abono da Orquestra Sinfónica de Euskadi deste ano e, de verdade, deixounos un bo sabor de boca. Este último programa tiña de todo: obras mestras, un solista estupendo, e sobre todo, ilusión e coraxe nas interpretacións.

Os que tocamos o piano sabemos que Serguei Rakhmaninov puxo 3. Que o concerto en re menor é un verdadeiro reto para calquera solista. Nesta partitura atopamos dificultades de todo tipo: diaños técnicos, altas esixencias sonoras e, con este panorama, conseguir un fraseo natural é case imposible. Pero para o pianista ruso Alexei Volodin todo iso foi unha bobada. Este artista, nacido en San Petersburgo, conta con numerosos premios (entre os que destaca o Premio Géza Anda de Zúric 2003) e unha gran cantidade de recursos para levar a cabo esta obra. Salvou con total comodidade as dificultades técnicas, ofreceu un son transparente e carnoso en todo momento e, de verdade, ofreceu un fluxo musical impactante. Poucas veces ouvimos esta obra de Rakhmaninov tan transparente e tan natural. Doutra banda, como dixen moitas veces, a acústica do Teatro Principal de Vitoria-Gasteiz é moi mala, pero a pesar de todo, o son de Volodín fíxosenos redondo e agradable, impecable. A Orquestra de Euskadi soubo rodear ao solista con elegancia, conseguindo volumes sonoros axeitados e realizando unha lectura equilibrada da obra. O mérito de Treviño, sen dúbida. Volodín ofreceu un par de bis. Dous fascinantes, perfectas pezas de Scriabin.

A segunda parte do programa foi bastante ben, pero a verdade é que non foi demasiado espantosa. Tchaikovsky 5. Sinfonía no meu menor op. 64 é unha obra fermosa, grande, perfecta, melodiosa… e a versión da Orquestra de Euskadi foi mundial. A influencia de Robert Treviño foi moi positiva nos últimos anos. Quedou á vista neste concerto. A homogeneidad conseguida na corda é moi evidente, e a calidade da sección metálica ha ido aumentando sen dúbida. Así as cousas, a interpretación desta sinfonía foi un caramelo para o público. Destacou a segunda parte, Andante cantabile con alcuna licenza, onde a entrada foi preciosa e a actuación da trompa foi perfecta.

Disfrutable, de verdade.