Refírome á reflexión despois de coñecer a sentenza do caso A manda. O Tribunal Supremo ha fallado unha sentenza que ninguén esperaba: Trátase dunha “agresión sexual”, unha “violación continuada”. Ben. A decisión correcta. Violadores a prisión.

A sociedade quere xustiza, a xente vive sedenta dunha sociedade xusta. Como a xustiza da Igrexa de outrora, dun deus potroso, hoxe necesita a do Estado. Si a sentenza “satisfainos”, con alegría. Pero estou convencido de que as árbores non deixan ver o bosque.

Quero dicir: Ter un violador basta para representar o feroz arco que se cometeu. Pregúntome si non foi necesario que no “escenario” haxa cinco homes e unha muller para axitar un pouco o imaxinario da sociedade.

Vin a ese cinco “amigos” no camiño dos tribunais –por televisión–, no seu estado de ánimo san e o seu aspecto decente, mostrando á xente normal da sociedade do espectáculo. Aceptadas dentro da “norma”, por tanto “normais”. Si é terrible que un home “só” viole a alguén, pensar que o cinco “amigos” estiveron en fila para meter o seu pene na mesma “fodida”, excitoume o desexo de “matar o meu espírito”.

Cando os animais copulan con machos, femias ou machos con femias, colócanse os machos en fila? Na violación de Pamplona, a principal perspectiva foi saber “si a muller tiña ou non desexo”. Para min é un “punto de vista” que ese cinco compañeiros están a desexar meter a súa cunca no mesmo buraco.

Si o home –o home e a muller–, por ser razoables, deixou de ser animal, oxalá non tivese razón! Si a persoa –que ten a máscara do ser autor– ten tantos deberes como dereitos, para que a xustiza? Cando os individuos nos situamos cada vez máis separados do próximo, libre e egoísta, o xuíz do estado, como outrora a Igrexa, ten que impor a pena.

No País Vasco ha “pasado”, polo que me parece “axeitado” para adoptar unha especie de carácter do noso futuro estado: “Si vai ser un Estado vasco, terá que ser un estado feminista”, sosteñen algúns. De acordo. Si vai ser, será “republicano –socialista–”, outros. De acordo. “Será euskaldun –que vivirá en eúscaro ao mesmo nivel que as linguas colaterais– ou non será”. Asentiu.

Con todo, o Estado Vasco pode ser feminista, socialista e euskaldun, e por iso pode ser opresor –violador–. Alguén pensa, de verdade e de dor, que esas características –ou outras– poden dar naturalmente unha educación digna ao ser humano, á persoa ou ao individuo? Unha educación digna para ser “normal”? É posible que a persoa creza, xa que a educación actual impide que a xente creza?