Trátase dunha tendencia moi estendida nos medios de comunicación a facer as críticas de forma indirecta, a derrubar a frecha sen indicar quen é o destino, e a cubrir a insignificancia da necesidade –supostamente– a través dos cultos. Opinión críptica, digna de aplauso público, pero que só será captada polo interesado.

Nunca foi o meu estilo –salvo quizais algúns tuits–, sempre preferín mencionar o nome e os apelidos do crítico, e, se me din as pelvias, tentei disimular as miñas carencias polo humor, en lugar de disimular pola pedantería. Bo, son maneiras de ser. Seguramente non vale a pena de dar máis detalles.

Estou a contar todo isto, porque esta semana non sei exactamente de que debería escribir, quizá debería ir ao humor. Despois dun intre de reflexión, ocorréuseme que podería contar que no Arco Iris entrou a casa á noite, mentres vía unha película de vampiros, pero aínda non superei o susto. De cando en vez suceden cousas así. Non fai falta dicir o ben que son as columnas tan parvas como a de hoxe, que se escriben sen molestar a ninguén, é moi de agradecer a excelente oportunidade que ofrecen estes textos para deixar en paz a todo o mundo, porque, claro, se quixese criticar a alguén, se estivese de acordo con alguén, segundo o meu costume, atoparía o seu nome e apelidos no texto.