A Cámara de Deputados do Parlamento Europeo constituirase o 2 de xullo. Nun contexto de forte fragmentación parlamentaria, por primeira vez, a coalición entre populares e socialistas queda sen maioría no Parlamento. No entanto, espérase que Europa se incorpore á coalición Renovar (nova denominación que adquiriu a Alianza de Liberais e Demócratas) cun triplo sobre a maioría absoluta. Ademais, nos casos nos que se precisen maiorías cualificadas de dous terzos, o tripartito poderá negociar cos verdes.

Pola esquerda moderouse o Parlamento Europeo, porque a Esquerda Unitaria/Esquerda Verde de Iparralde perdeu 14 deputados e os socialistas perderon 32 deputados a favor dos centristas de esquerda e dereita: A Verdes/Alianza Libre gañaron 23 deputados e Europa Renovada 37. No caso dos primeiros, as principais achegas son os bos resultados dos verdes de Alemaña, Francia e Reino Unido, no caso dos segundos os incrementos dos liberal-demócratas dA République en Marché!–MoDem e Reino Unido.

Desde a dereita, o Parlamento Europeo hase centrifugado pola subida dos euroescépticos. Os populares perderon 37 deputados, mentres que os biguos grupos euroescépticos de Conservadores e Reformistas perderon 16 (os 15 británicos). Pola contra, o grupo de Liberdade e Democracia Directa liderado por Nigel Farage sumou un deputado máis ao compensar os bos resultados do Brexit coa perda de Movimento 5 Stelle. O maior incremento, con todo, foi para o grupo de extrema dereita, Identidade e Democracia, que gañou 37 deputados, 23 deles novos escanos na Leiga Nord.

Non é casualidade que a extrema dereita gañe as eleccións en Italia e Francia. O Centre for European Policy Studies, con sede en Bruxelas, publicou un estudo que analiza o impacto do euro en oito países entre 1999 e 2017. En función diso, o euro só ha xerado beneficios no período investigado: En Alemaña enriquecéronse 23.116 euros per cápita e nos Países Baixos incrementáronse en 21.003 euros. Entre os máis afectados, en Francia hanse empobrecido 55.996 euros per cápita, mentres que en Italia se han empobrecido 73.605 euros.

A longo prazo os sistemas políticos non se lexitiman por procedementos, senón por resultados. Un bo exemplo é que a Unión Europea (UE) non é democrática. Mentres a maioría da poboación melloraba as condicións de vida, os euroescépticos eran escasos, pero cando xurdiu a crise económica e a decisión da UE afectou a algúns países e clases sociais e beneficiou a outros, os euroescépticos creceron entre eles.

A UE foi un lugar para conciliar os intereses nacionais particulares dos países, pero cando comezaron a ser contraditorios os euroescépticos tomaron forza. Liberar o nó non é fácil, aínda que o camiño estea claro: hai que pasar da converxencia entre diferentes intereses á construción dun interese xeral e común. Si nos próximos cinco anos a federación e a democratización non prosperan, a crise económica profundarase aínda máis. Non é posible que o orzamento da UE siga sendo inferior ao de Dinamarca, non é posible que a súa institución defenda principalmente algúns intereses nacionais e os intereses dalgunhas elites económicas. É imprescindible iniciar un camiño cara á integración e o equilibrio socioeconómico e acordar unha política común de inmigración. Para facer todo isto posible e para que a UE xestione ben a súa decadencia, ten que emanciparse desde o punto de vista xeopolítico de EEUU. Xa é hora de que a UE priorice e defenda os seus intereses, aínda que se contrapoñan aos intereses de Estados Unidos.