Uns anos antes, o capitán James Cook chegara a estas paraxes de Polinesia, e o vicerrei peruano Manuel d’Amat i de Junyent temía que os británicos atacasen desde alí o virreinato ou a illa de San Carlos (Rapa Nui). Por iso enviou a Bonechea a esas illas, “a coñecer as trampas dos estranxeiros, (…) a traer novas almas ao cristianismo e máis vasallos para o rei”.

Un mes despois de partir, a tripulación de Aguila comezou a observar e nomear as illas. O primeiro foi San Simón e San Judas (Tenere). A continuación, divisouse a illa de San Quintín (Haraiki), a de Todos os Santos (Anaa) e a de San Cristóbal (Mehetia). A principios de novembro chegaron a Tahiti e puxeron o nome de vicerrei á maior illa da rexión: Manuel d’Amat i de Junyent. De volta tamén se atoparía con Santo Domingo (Moore). Na segunda viaxe divisáronse máis illas: San Narziso (Tatakoto), Martirias (Tekokoto), San Juan (Hikueru), San Julián (Faaite) e San Blas (Tahanea). Morreu nesa viaxe, en Tahití, o 26 de xaneiro de 1775.

O primeiro en tomar posesión de todas estas illas en nome do rei foi o getariarra. Pero é difícil saber quen os “descubriu” por primeira vez: O portugués Pedro Fernándes de Queiros, o español García Jofre de Loaisa, o francés Louis-Antoine de Bouganville e os británicos Wallis e Cook tamén visitaron a zona.

Naturalmente, os polinesios chegaran a aquelas illas moito antes que os europeos. As illas que compoñen actualmente a Polinesia francesa chegaron no século IV d. C. e habitaron desde o ano 800 nas illas bautizadas por Bonechea.

Afortunadamente, estes nomes católicos europeos esquecéronse e hoxe en día as illas teñen nomes polinesios orixinais, que aquí recollemos entre parénteses. Desgraciadamente, desde que os españois se marcharon, están baixo o control de Francia. Actualmente forman parte da Colectividade Transnáutica (Collectivité d’outre-mer) e, entre outras cousas, Francia utilizounas nos ensaios de armas nucleares ata que foron prohibidas nos anos 90.