Facer un buraco co plantador e meter a planta. Xa están plantadas as guindillas da dor (Capsicum annuum), que quentará para o verán deste ano. Só de pensalo, os meus dentes puxéronseme suorentos.

No noso pobo o río Oria convértese nunha rise, e nas persoas das ribeiras dun e outro lado vive un enorme coñecemento e cultura sobre a pementa. O cultivo da guindilla non é antigo, pero nos últimos anos estendeuse de forma espectacular. A xente cada vez pide máis e dánselle grandes series. Os principais produtores apostan por un equipo cada vez máis avanzado. Nos campos, o plástico negro, tirado con tiróns e sen sinais de engurras, é o que a máquina que está a colocar detrás do tractor, nun rumoreo. Antigamente usábase a marca para poder realizar seméntalas de campo de forma ordenada e sinxela; tirando dun ou dous amigos, o artefacto debuxaba sinais paralelos que logo se sementaban e as plantas crecían cun espazo determinado en rodajas rectas. Nos campos de pementos, os medios para a preparación do terreo, a plantación e o coidado están moi por diante. Hai un traballo que non ten máis remedio que facer de maneira suave e suave: a recollida de guindillas. Recoller a pementa pequena, tórrida, fina. Unha vez que se agrandou e agreouse a pel, ninguén o quere. A recollida realízase con frecuencia, cada dúas ou tres días. Aínda non se inventou unha máquina que poida realizar unha recollida selectiva entre os grans presentes na planta. Quítanse os grans revoltos e tíranse ao solo, déixanse os froitos demasiado pequenos para a próxima vez e quítanse dulcemente as guindillas axeitadas á planta, sen cortar as ramas fráxiles, para que a colleita siga. Este traballo foi realizado por unha chea de novos estudantes que optaron por un diñeiro. Hoxe en día, ese duro traballo que se fai agachado faio a xente que vén de fóra.

O futuro dos campos de pementos véxoo negro. Cor de plástico que se engade á planta pementa. Si no mesmo campo cultívase a mesma planta e a única cada ano, dentro duns anos terá serios problemas. Comer os mesmos alimentos e apilar os outros no solo. Para facer fronte a este problema, sementar no outono un abono verde (ex. avena, Avena sativa, e un chourizo común ou chirta, Vicia sativa) e rexenerar o solo sería moi bo.

Ademais deste cansazo da terra, tamén se establecerán e localizarán as enfermidades e pragas que atacan especialmente á guindilla. Unha planta que todos os anos é pasto seu, alí, a man. E iso si que non ten solución. Os virus danlle unha malleira e, sobre todo, a súa propia tristeza, Phytophtora capsici. Así se chama a enfermidade, a tristeza da pementa, cuxas follas, no canto de estar ergueitas e grosas, están bucias e desgreñadas, móstranse impotentes, tristes e tristes.