O terceiro xuízo a Pablo Ibar cumpriu moitos minutos de informativos das radios e televisións locais no seu momento. O caso de Ibar apareceu recentemente en varios titulares. Despois de ser declarado culpable en abril, nesta ocasión debían ditar sentenza: pena de morte ou prisión perpetua. Fillos, muller e familia falaron por el para que non o matasen. Para dicir que é bo, que é unha persoa imprescindible nas súas vidas. O obxectivo era abrandar o corazón dos xurados, porque bastaba que un deles votase en contra do asasinato legal para que non se aplacase. A estratexia da misericordia. Funcionoulles e é un consolo.

Pero que pasaría si Ibar non tivese familia? Non abrandaría os corazóns dos que xulgaban? É necesario que se dea pena para que se faga xustiza? O dereito baseado na misericordia é correcto?

A cuestión é que todo o sistema social éo. A caridade tamén se basea na misericordia, a axuda facilítase, non hai máis que ver os anuncios da ONG de televisión. E iso é unha mágoa!