A necesidade dun descubrimento levou a Andonegi ao ioga. Practica as artes marciais e o surf desde hai tempo. Pero faltáballe algo. Comprou un libro que define o ioga como unha filosofía, que subliña a idea da plena integración da vida: “Non é só o que se fai, senón como”. Desde que deu a primeira clase converteuna en paixón e no eixo da vida.

O ioga ten as súas raíces na India e está relacionado coa relixión e os rituais, pero aquí non se entende o mesmo da fe: “A fe sempre a tivemos, outra cousa é como a Igrexa a utilizou e politizouna. Limitouse e eliminouse de dentro. Perdemos a fe interna porque se converteu en política, pero todos temos esa faísca. Sen ter unha relixión, o ioga ten que ver coa espiritualidade, iso é o que quero”.

A forma de interpretar o ioga é diferente en cada sociedade, así como a forma de practicalo, segundo explícanos Andonegi. O Hatha é o tipo de ioga máis estendido de todos os tipos, mentres que o 95% faio. A mesma palabra significa sol (ha) e lúa (tha). Dinamismo e descanso. Corpo físico e respiración. “A clave é atopar o medio camiño”, dinos, que o corpo sexa “san” no seu conxunto. “Por unha banda, traballarase a flexibilidade e a fortaleza a través de diferentes posturas. Doutra banda, tomaremos conciencia da respiración, imprescindible para controlar a enerxía”. O ioga, por tanto, comeza polo físico e chega ao invisible: a meditación, a relaxación, a concentración e a respiración.

A respiración ten unha gran importancia, xa que une corpo e cabeza: “Os que crearon o ioga miraron fixamente ao seu ao redor, como aos animais. Déronse conta de que a moitos animais íaselles o corazón de présa. A outros sen présa. Déronse conta de que, cando temos ansiedade, a respiración vaise rapidamente e mantense na parte superior do peito. Esta respiración é superficial e hai que controlala. Tentaron buscar o contrario: respirar máis e máis. E déronse conta de que con iso a tensión acougábase”.

A era da tensión

“A tensión é a maior enfermidade de hoxe”, di Andonegi. “Levamos aquí 200.000 anos e nos últimos 100 anos a vida cambiou moito”. Non utilizamos ferramentas para a xestión destas emocións, o que afecta á calidade de vida: non se pode durmir, vivir canso, beber café, volver perder o soño, relaxarse, axitarse, tensionar o diafragma, centrar a respiración só no peito, o nó no ventre, perder a fame, etc. “Alguén se preguntou como respira?”. Di que as emocións teñen que ver directamente coa respiración e que o ioga é unha oportunidade para traballar iso.

El defende todo o que se faga coa mesma perspectiva: “Non ten por que ser co ioga, pode ser un paseo, respirar o mar, cantar, bailar, debuxar, alimentarse ben, masticar ben... Todo vale, e calquera pode facer esas cousas, como o ioga”.

A el diríxense tanto os nenos de 8 anos como os anciáns de 88 anos. “Dependendo do corpo de cada un deles, a dificultade que cada un poña será. Non hai banzo, non hai competencia. Cada un é un, único e incomparable”. Deunos varias claves para vivir sans: aceptar o corpo e non estar en guerra, non só descubrir a felicidade fóra, senón tamén dentro de si mesmo, comprender ao outro co coñecemento, pensar e amar nun mesmo e saber controlar a enerxía.