As estatísticas indican que, a pesar do aumento da taxa de emprego a nivel estatal, as novas xeracións non gozan de mellores contratos e garantías, e seguen sen poder independizarse. Os contratos teñen unha duración dun día ou, como moito, unha semana, e nese ambiente de precarización téntase sobrevivir. Entre os 16 e os 29 anos, as remuneracións sufriron un forte descenso e impediron a estas persoas levar a cabo un proxecto de vida, xa que os soldos medios oscilan entre os 8.000 e os 16.000 euros. Só o 8% dos mozos que teñen entre 20 e 24 anos vanse de casa, mentres que en Europa a media é do 30%. No limiar de 25-29 anos, o 39% das persoas que se despracen dos seus fogares fronte ao 59% de Europa. E o que é peor, este colectivo de máis de seis millóns de persoas está a quedarse atrás socialmente. Case catro de cada dez novos atópanse en risco de pobreza.

A situación é grave e os poderes públicos terían que mostrar máis compromisos na procura dunha solución. Unha sociedade que non ten unha mocidade forte, dinámica e innovadora non ten futuro, máis si ten como base o desequilibrio. Hai que cambiar a propia sociedade para que os mozos avancen nela. Para iso, é necesario construír un sistema económico e político que defenda a xustiza, a igualdade e a solidariedade.