O Goberno Vasco, con Urkullu á cabeza, pediu á esquerda abertzale que recoñeza que "foi inxusto" para ela. Refírese á actividade de ETA. A frase é mantra en política. A forza de repetir, unha “metodoloxía” eficaz para cuestionar as “inxustizas” duns e outras. A comunicación intimidatoria como arma de poder.

Hai que entrar no relato “Foi inxusto” e facer xustiza. Os prexuízos causados por ETA son inxustos. Matou a persoas e infrinxiu a lexislación, a “estraña”.ETA puxo fin á súa actividade sen unha saída digna. O seu é o camiño dos perdedores.

Con todo, mentres os perdedores actuaban inxustamente, convén lembrar outras “inxustizas”: Os asasinatos dos GAL, os peches de Egin e Egunkaria. Caso Bateragune. Torturas: Tamén da man de 5.000 jende.Ertzaintzaren. Son só algunhas mostras.

Outro mantra da época de ETA: “Sen violencia todo é posible en política”. É dicir, a Constitución española non é absoluta. Con todo, chegou o proceso catalán e o camiño dos independentistas cataláns é inxusto. Máis aínda, os argumentos do
Estado –os mantras- prevaleceron: “Os rebeldes utilizaron a violencia”. O Estado decide que é “inxusto” e “que non”. A Audiencia Nacional ha cualificado de terrorismo o altercado que mantiveron os mozos de Alsasua con dous gardas civís en Alsasua.

É unha panacea crer que todo o que sucedeu no pasado pódese explicar a través do relato. É politicamente perverso esixir aos políticos herdeiros de quen actuaron “inxustamente” que “foi inxusto”. Porque a quen cometeron inxustizas baixo a tutela do Estado español non se lles esixe o recoñecemento de “foi inxusto” na mesma medida. Os “perdedores”, os que non teñen camiño, metéronse na vía da lexislación e obrigáronlles a pagar a “peaxe”. Pola contra, os propietarios de camiños teñen a súa propia constitución na medida da “peaxe”, así como os que durante 40 anos fixeron a política de “peaxe” na liña dos prezos.

A vida é un paradoxo e a política é aínda máis paradoxal. Os “herdeiros políticos” de ETA negáronse durante anos ao “camiño correcto” político que tomaran os jeltzales, é dicir, ao camiño do Estatuto de Gernika. Agora, unha vez que se recoñeceu a viabilidade da vía, derivada da Constitución española, non é suficiente. Veñen as eleccións. En 40 anos os gañadores non se viron satisfeitos. Foi inxusto, e tamén é inxusto pretender impor a moralidade dos gañadores.