O vello mito grego di que Medusa era unha muller marabillosamente bela e atractiva. Tras a violación de Medusa por parte de Poseidón, a deusa Atenea, por rabia, castigouna e converteuna nun monstro. Polo pelo púxolle na cabeza unha madeja con once serpes e petrificó a todo o que se atrevía a mirar aos seus ollos. A xustiza patriarcal non é un invento da nosa época.

Aínda que o relato é totalmente misógino, nós, as mulleres*, somos, dalgunha maneira, as Medusas do noso século. Quérennos fermosos e silenciosos, mentres que nós estamos sentados boca abaixo e gritando. Nós tamén tivemos que aprender a converter en pedra o que nos quere ofender. Fartos, desenvolvemos o noso propio sistema de protección, de petrificar, desconstruir a falsa humanidade que construímos. O que nos fai dano é asombrarse e afastarnos de nós cunha patada.

O matrimonio entre o capitalismo e o patriarcado xa consolidou os seus roles. Vós lobos de Wall Street, nós as vellas do fogar. A praza e o capital foron propiedade dos homes. O noso traballo ten menos valor económico e social tanto dentro como fóra de casa. Se valese o ouro, recoller o mes de outubro. Pero todo o traballo feito a cambio dun bico (e moitas veces a cambio dun golpe) tamén se converte en pedra e lánzase contra o sistema ata que se grete. Hai tempo que decidimos deixar de ser criada.

Como comportarse, que vestirse, cando desvestirse, a quen chorar, a quen rir, a quen amar, que pensar, como amar, que sentir, como facer, que calar, como dicir, que si, como non. Que foi. Quen foi. Como ser. Decidírono pola nosa banda até o momento. Era un vestido que se nos pediu toda a vida. Pero tamén lle demos forma de pedra ao vestido de seda, e adiviñamos o seu insoportable peso, rompeunos o pescozo e as ganas, ata que nos desposuímos e decidimos saltar espidos.

Pulso, desalento e desalento. Que é o que ten prioridade, como organizar a folga e as opinións sobre o discurso que debe ter o movemento feminista. Pulso, desalento e desalento. Aínda non entendo como, con tanta sabedoría e coñecemento como para repelernos, a loita dos homes dirixida tras longos anos de loita pode seguir nesta situación de desigualdade. Como para nós, moitas veces, o pobo mesmo pode ser pedra.

Entendemos que sintas fóra de lugar, xa que estades afeitos sacar once de cada dez fotos. Tranquilo, a desintoxicación non é tan difícil, só necesita unha pequena dose de conciencia e un segundo grao de desintoxicación. Iso si, cando a reflexión e as pílulas de decisión faivos efecto, os homes teredes que abandonar as cadeiras porque o voso traseiro rouba o seu á metade da poboación. Pola contra, non nos quedará máis remedio que petrificaros e quitarvos do medio.

Porque as vidas da irmá de Senegal, da curmá trans e da avoa pensionista meréceno. Xa é hora de pór as nosas vidas no centro. O 8 de marzo plantámonos para reivindicar que seguiremos facendo planto no día a día. Todos fomos Medusa o 8 de marzo e estaremos o 9 de abril e o 10 de decembro. Por encima de todas as opresiones, porque queremos vivir nunha Euskal Herria libre de mulleres* libres. Por iso e para iso, seguiremos sorprendéndonos coa nosa mirada, coa nosa mirada feminista.