Desde o pasado 12 de febreiro, once persoas permanecen sentadas no banco dos acusados polo Tribunal Supremo. Está a xulgarse o referendo de autodeterminación de Cataluña, que se celebrou o pasado 1 de outubro de 2017. Os xulgados non son máis que indicadores do extremo superior da causa xeral do independentismo. A estes hai que engadir: oito deportados, un activista confinado no seu municipio, 1.318 feridos, 136 detidos, 144 sitios web pechos, dezasete profesores supervisados e tres millóns de euros en fianzas. Son as consecuencias da represión do Estado entre setembro de 2017 e xaneiro de 2019.

As mobilizacións cidadás adiantáronse ao Estado e con estas medidas preténdese recuperar a iniciativa.A
verdade é que a brutal resposta do Estado deixou totalmente desolada a política institucional catalá. A falta de acougo ás cúpulas dos partidos vai en aumento, moi patente entre os militantes a favor da independencia. Por iso, é de destacar a capacidade de organización que floreceu na sociedade nos últimos meses. Proba diso son as cinco manifestacións multitudinarias e miles de participantes, a enorme axuda a favor dos represaliados e os centos de CDRs (Comitès de Defensa da República) que se estabilizaron en todos os recunchos do país. Entre outras moitas iniciativas, os presos políticos vascos recibiron máis de 160.000 cartas de apoio á violencia.

Con todo, a realidade é teimosa e o camiño cada vez máis estreito. Por exemplo, o Tribunal Supremo ha aprobado sen inmutarse os 256 testemuños propostos pola Avogacía do Estado e a Fiscalía, dos que o 85% corresponden a policías. Ademais, están imputados dous policías antidisturbios dos colexios electorais de Barcelona: O comisario xefe da Brigada de Información, o verdugo contra os movementos sociais cataláns, coñecido como Jordi, que nos anos 90 segue sendo infeliz da policía que coaccionaba á cidadanía e con denuncias de tortura, e o coronel da Garda Civil, Diego Pérez dos Cobos, procesado e eximido das torturas a un activista vasco.

Chegados a este punto, a pregunta imponse: Non vos destes conta do tamaño do inimigo que tiñades ante nós? Resposta principal: “Non!”. Ultimamente escoitamos e lido moitas explicacións dos cataláns, que manifestaron o seu sentimento de culpabilidade, sen dicir nada, porque creron nas versións oficiais que se difundiron sobre o conflito vasco. Vénme á cabeza o sumario 18/98 e entendo que vostedes enfádense, pero, enténdame, esa é a mellor noticia. Mellor tarde que nunca. Á fin e ao cabo, si avanzamos en algo, foi entender que no marco actual non hai democracia.

A batalla non fixo máis que empezar e cando se dite a sentenza, o Estado fará todo o posible por sufocar as “reaccións” ante a sentenza, que veñen traballando desde hai tempo. O peor deles e o mellor de nós aínda están por chegar. Quen está a mirar moito, quen está a traballar a autodeterminación como medio para transformar a sociedade, ao chegar á época na que chegamos, percibe o prezo que nos van a pagar no camiño da liberdade. Con todo, o futuro está nas nosas mans.

Por último, acórdome da seguinte frase fotográfica que aparece na fachada da casa de Jordi Cuixart, presidente de Òmnium Cultural: “A sala de castigo é pequena pero o soño é ilimitado”. É a canción Non fear (Non teñas medo) de At Versaris. Termino con: “Si non nos deixan soñar, non lles deixamos durmir”. Como sempre, necesitamos a vosa axuda.