En Cataluña dóbrase a democracia española. Tomou a palabra o socialista Miquel Iceta en Barcelona e afirmou que a Cataluña lle interesa España o máis progresista, o máis democrático e o máis pluralista posible. No mesmo momento, desde a presidencia de Estremadura o socialista Fernández Vara falou de que en Cataluña se debe aplicar inmediatamente o 155 e cambiar TV3 de man en beneficio da democracia española. Eses casados, cando ambos son socialistas de España.

Alguén argumentará, nestes casos, que cada un representa ao seu territorio, non ao seu partido. Considero entón como terceiro exemplo un socialista “non nacionalista”, que se sitúa au-dessus da mêlée –máis aló das confusións territoriais dentro do Estado-. Unha Europa apaixonada, que vive mirando á internacionalización, por todo iso, os españois tamén lle colocaron como exemplo na presidencia do Europarlamento. Borrell: deu a orde a todos os embaixadores españois no mundo de perseguir ao president Quim Torra de Cataluña, que aparece en todas partes. Velaquí até que punto o pliegue esténdese.

Sacar contas, porque agora veñen os orzamentos de España. Diranche que é mellor apoiar os seus orzamentos porque pola contra os demais chegarán ao goberno. Diranche isto e o outro, pero mentres tanto verás aos representantes políticos cataláns, que están no cárcere ou no estranxeiro antes de ser xulgados, ante os tribunais especiais españois, e verás ao fiscal, representante do goberno socialista, propondo graves penas de cárcere. Negociado, etc.

Logo diranche que, por todo o que loitaron os cidadáns cataláns, non conseguiron nada e que todo intento é inútil, salvo o que se fai baixo as leis españolas, baixo as leis.

Para que todo este razoamento sexa escoitado con claridade, teñen poderosos medios de comunicación, e nun deles vanche a sacar a entrevista dun líder catalán preso, que levou a cabo no locutorio do cárcere (ai, eses loutorios!). e o xornalista, sen vergoña, pregúntalle como pode soportar o longo encarceramento cando non pode estar cos seus dous fillos pequenos, e a continuación róuballe, con insistencia, o cobizado titular: o camiño unilateral non vai a ningunha parte.

A democracia española situouse nunha situación de pura falacia. Non acepta as nacións que ten atrapadas no interior do Estado e non permite ás nacións emprender ningún camiño propio. Na estrutura de España, certa duración das nacións esixe unha negación total das nacións. É unha contradición insuperable, salvo que as nacións toman o seu propio camiño, unha decisión independente. Niso están a traballar en Cataluña.

A involución prodúcese no Estado, no que conflúen todos os extremos da dereita da esquerda. Pero, se se analiza correctamente, é a involución a que se adapta á propia estrutura de España, se unha nación, ou unha clase social, ou un colectivo forte, embárcase no camiño da democracia. O Estado español está deseñado para a involución desde as súas orixes, xa sexa a través da guerra, xa sexa mediante a represión ou a corrupción. A esquerda, cando se une á estrutura de España, é un absurdo, unha contradición nos mesmos termos, e pronto se igualará coa dereita ou ben se fragmentará e se derretirá.

O socialista español Miquel Iceta equivócase, por tanto, en Cataluña, porque o futuro democrático e progresista de España non se pode situar en España, senón en Cataluña. A democracia poderase coñecer na culminación dos procesos de Cataluña, do País Vasco e de Galicia. Porque España dobra a democracia, a democracia pode negar á propia España.