As chamadas á liberdade e os clamores de respecto enchen as horas de televisión e as páxinas de xornais, coa seguridade de que os lectores non irán máis aló da formulación. Quen non quere ser libre? Todas as persoas, fillos e mulleres, desexariamos ser libres.

(Neo)é sabido que a liberdade do liberalismo limítase ao movemento de capitais e mercadorías. Os cordeiros que comemos en Nadal foron traídos de Marrocos ou de calquera outro lugar e, por matalos no Estado, recoñecéuselles a orixe española, mentres as persoas morren no mar.

O liberalismo promulgou desde as súas orixes que cada cal faga o que queira, coma se tivésemos as mesmas oportunidades de elixir a todos, coma se non estivésemos presos nas continxencias e condicionamentos de cada un.

Algúns son compradores; a maioría, máis que vendedores, somos mercadorías, porque temos que vender a nosa forza de traballo, a nosa intelixencia ou os nosos corpos. Ninguén está porque quere entrar unha puta e ninguén está disposto a aguantar dez horas ao día nunha central. Non hai unha falacia máis grande do que eu fago con min mesmo, nin isto é novo nin o pensamento da extrema esquerda; Rousseau deixouno expresado no seu Contrato Social no século XVIII.

Din que é o tempo das liberdades individuais, porque o individuo é o alfa e o omega de todo. E, cativo nas garras do liberalismo, parece que a esquerda se esqueceu de ser libertaria. Os estamentos de control e disciplina social non son obxecto de debate, senón que se presentan como naturais e aceptables, como o capitalismo é inherente á economía. A familia, a escola, o exército, a forza represiva, as igrexas... forman a mataza dunha serie de poderes de características heteroxéneas pero cun obxectivo homoxéneo.

E como o neoliberalismo é tamén conservador, precipitámonos cara ao conservadurismo. Avergoñados polo matrimonio, hai poucos anos dábase como escusa que os pais o quixesen, pero agora “que cada un faga o que queira”, con aneis, peticións de man, curas e aparato.

Pedímoslle á escola que nos ensine cada vez máis porque ensinar en casa é laborioso, pero non parece demasiado importante que o obxectivo final da escola sexa preparar aos nenos para as cadeas do futuro.

O sexo e os corpos se demonizan, “que non se vexa unha teta na pantalla!”, coma se todos non tivésemos unha mamila na boca. Mentres tanto, as mulleres e as nenas están cada vez máis sexualizadas (para o goce dos homes, por suposto, non porque sexamos donas da nosa propia sexualidade). Desde o punto de vista libertario está claro que para a verdadeira liberdade das persoas, é necesario liberar e normalizar o sexo, os desexos e os corpos. Do mesmo xeito que desde o punto de vista feminista, na medida en que o feminismo é un movemento de liberación de mulleres (e homes).

Que cada un faga o que queira co seu diñeiro, aínda que compre un chalé, aínda que iso sírvalle para afastarse do pobo, aínda que a partir de entón será un interese persoal manter ese nivel de vida e non perder esa preciosa propiedade.

Porque todo o persoal é tamén político, todo o que facemos e pensamos desde que nos levantamos ata que nos deitamos, podémolo facer e facémolo desde un punto de vista liberal-conservador ou libertario-liberador. Entre os plans para o novo ano, máis proveitoso que acudir ao ximnasio é que, ademais do poder político-económico, désemonos/désemosnos conta da necesidade de combater o armazón de poderes que afecta a todos os procesos sociais e culturais e empezar a liberalo da concepción liberal da liberdade.