O seu nome orixinal é Gilets jaunes. É un fenómeno e unha nova expresión socio-política. Os vascos nomeamos Chaquetas ou Chalecos Amarelos. Sacudiu ao Estado francés e os valores da República. Durante cinco ou seis semanas unha marea amarela ha cuberto a cor vermella e branco do Hexágono.

Diferenciamos as ideoloxías en cores desde a antigüidade. A monarquía, incolora, foi separada polo azul do seu sangue. A cor característica das dereitas é o azul. O vermello é a cor da esquerda. O negro era o máis anarquista. Verde, dos ecoloxistas. O avance da ciencia e o desenvolvemento da tecnoloxía pintaron as cores, así como as cores das ideoloxías.

A cor sólida das ideoloxías do pasado foise fundindo e converteuse en líquido. Ningunha clase de norma ideolóxica pode despedir dignamente unha soa cor. A cor do movemento feminista é a cor azamboada, quizá a excepción. En xeral, a cor branca é o que mellor caracteriza a ideoloxía dos clásicos de dereitas e de esquerdas. As ideoloxías actuais, todas as aparencias, son brancas, é dicir, hipócritas.

Nas ideoloxías da nosa nova historia, a cor amarela non foi moi diferenciado do branco. Lembremos aos sindicatos amarelos do pasado, dependentes dos empresarios. Sindicatos amarelos en España, en Francia, señores syndicats. Pois o paradoxo: O Sr. Syndicalisme nace en Francia a finais do século XVIII.

O movemento Jaka Horiak é especial, como é peculiar, unha nova expresión da sociedade. Sen ser rebeldes, case todos nos puxemos algunha vez a chaqueta amarela, é dicir, vímonos obrigados a levar as leis polas circunstancias da estrada.

O fenómeno é certamente curioso. En teoría, as empresas poderosas controlan aos individuos actuais –as sociedades de masas especiais– a través das redes sociais, e paradoxalmente, as redes sociais tamén fixeron posible a revolta actual.

O Estado francés, con Macron á cabeza, non quere tomar en consideración o movemento, xa que as Chaquetas Amarelas non están controladas por ningún partido nin ningún sindicato. O movemento non se move dentro das regras da democracia actual. É máis, os rebeldes demostraron que, dalgunha maneira, a única linguaxe que o Estado “considera” é a linguaxe da violencia, e, de novo, os rebeldes. Desgraciadamente, a historia repítese. Con todo, non sempre se repite da mesma maneira. Hoxe en día, ninguén sabe da evolución do novo mundo.