Como crea a idea de disco? Por que quixeches facelo?

Despois do disco Maps quedei moi a gusto, pero quixen facer algo máis bailable, pero non saíu. Por iso fixen este disco: non é música para bailar ás dúas da mañá, pero é máis movido, máis disco.

Fixen dous ou tres cancións e gustoume verme a min mesmo, deime conta de que se podía converter en disco, pero houbo moitas cousas entre elas, por exemplo, un disco feito en colaboración con Pelax. Ao final quixen terminar e fixen tres cancións para completar o disco. Pero se non, foi un proceso de tres ou catro anos.

É máis estival.

Sabía que sairía no verán, e quixen polo todo en relación. Os ritmos e toda a estética tamén son máis quentes. Se isto ocorrese en novembro, talvez non tivese tanto sentido. Mesmo esteticamente, quixen darlle esa dirección. Creo que se quedou moi ben co enorme artwork de Julieta Metralleta.

Obxectivo cumprido?

O obxectivo era ter un disco para min. Está a vendelo bastante ben, e abrímolo en bastantes sitios. Saqueino con Elsa Records [o selo da sala Dabadaba] e parece que é o que máis está a vender. Ao ser o único material DJ que sacaron non é tan estraño, seguramente a xente escoitará máis Vulk que o meu disco (ja, ja).

A min tamén me parece máis bailable, pero non é tan de pista, o bombo toca notas negras en todo o disco.

Gustaríame saber facer techno ou house, pero non me sae. O que me sae é facer cancións de 110 bpm. Igual no próximo disco tentarei profundar nesa dirección.

E por que vai sempre a ese lugar?tem

A verdade é que tamén é unha decisión comercial. O bombo tócase todo o tempo en negro ou se escollen determinados tempos porque son máis vendidos, xa que é máis fácil programar este tipo de música ás dúas da mañá. O meu entra mellor ás 21:00, pero non é unha banda e non contrátanche para dar concertos, polo que é un terreo moi ambiguo. Máis vendible sería o techno a 120.

Vostede prefire o estilo Gangsta Funk.

Todo o meu background son o hip-hop e o funky, e empecei a escoitar electrónica non fai tanto, fai uns cinco anos. O G-Funk, o P-Funk e o que ten que ver con Funkadelic sempre me ha alucinado. Toda a cultura de rap relacionada con West Coast gustoume máis que a de Nova York, por exemplo. Entón, as cabras sempre saen ao campo, no proceso que estou a facer non me sae máis que un slap no canto dun arpegio do baixo. Ás veces téntoo, pero logo penso “isto está máis guapo!”. Este disco tamén foi unha homenaxe.

Fabricas estes baixos con síntomas? Ou prefires ir aos instrumentos?

De todo, a miúdo é un baixo, un baixo sample e talvez unha nota que me tocou un amigo; e co tres fago un puzzle, montando melodías diferentes. Tanto melodías como texturas.

Como mencionou os samples, interésame a filosofía que hai detrás. Para algúns parece que é copiar, pero en realidade é xusto o contrario, non? Aceptar que che baseas no que outros fixeron para crear algo novo.

Si samplea un grupo, o seu son sempre terá un toque dese grupo. Si samplea un audio de mala calidade, sempre será o que faga o-fi. Outra cousa é o que fas. Todo se pode samplear, tamén pode samplear un mp3 de Youtube. Aí entran as dogmas e cousas así... tamén hai quen samplea cunha agulla de diamante!

O tema dos tempos tamén está aí, non é o mesmo fusilar 40 segundos ou 3 dunha canción. Case sempre vou buscar cousas soltas. Cando vou a unha tenda, miro as liñas dos vinilos. Si nos discos hai moitas pistas, nótase nos surcos, porque están xuntas, e si hai poucas pistas -un piano ou un saxo solte- hai máis espazo entre os surcos. Aí atopo xoias!

Tamén neste disco has sampleado todo desde o vinilo? Como é ese traballo?

Tento facelo así, pero hai de todo, tamén hai dixitais. O que fago desde vinilos fágoo co sampler dixital: conectando o reprodutor ao sampler e chopeando –é dicir, cortando as pistas– despois reorganízoo á carta.

E por que así e non colléndoa de Youtube?

Porque é moito máis divertido e créanse texturas diferentes. Ademais, gústame coller e gardar vinilos físicos, máis aprecias e coidas o contido. Con todo, non son nada purista, tamén os tomo de Internet.

Non limítache a creación, aos vinilos que tes?

Claro, pero eu decido. Ao principio pode pasar que teña un sample e pense que se pode facer unha canción de aí, pero a min non me gusta. Trato de mesturar máis, engadir máis anacos... Chámase Mashup á unión de dúas cancións; eu talvez fago dezasete mashup nunha soa. Son moitas horas, pero para min o máis divertido é iso.

No traballo anterior a base era o sample e en base a iso construía toda a canción. Nisto fixen máis das dúas, ás veces a base é baixa e logo métolle o sample. A miña teoría é que case todo se pode samplear e case todo se pode encaixar en calquera sitio. Por tanto, busco a liberdade absoluta.

Para samplear algo especialmente entrañable?

Por exemplo, hai cousas que me gustan tanto, porque non sampleo, porque non as vou a mellorar. Si non, amo todo o de [Eumir] Deodados, como Gil Scot Heron, por exemplo: ten discos que son todo samples potenciais. Podes tomar o só dun minuto do flautista Herbie Mann e sacar 20 samples de aí para as cancións de todo o disco.

Pero tamén hai que limpar eses samples, cantos se poden modificar?

A limpeza é case imposible, con algunhas frecuencias si, pero limitada. Ás veces tes que amolar e meter ruído, e outras veces non compensa e listo. Pero en si é posible. Por iso tamén busco cousas soltas

Hai pouco dicías que cada vez hai máis DJs e produtores donostiarras.

Sempre estivo e parece que a escena se está estabilizando e mellorando. Eu son novo, pero en todas as cidades vexo novos móbiles. Foi un festival da fronteira hai pouco, estiven no festival Harrikada de Ozaeta e as cousas fanse no gaztetxe de Bergara. Tocar ocasionalmente neste tipo de festivais alternativos é bonito, non facelo sempre en salas ou en bares.

O contrario da escena rock.

Si, sempre queremos o contrario do que temos!

Os produtores de música, os DJs, están máis abertos a outros estilos musicais que os afeccionados ao rock, non?

Creo que é así en xeral, entre os músicos e tamén entre a xente normal. A unha da miña cuadrilla méteslle máis facilmente unha canción de rock que unha canción de electrónica sen letra. Non sei si é apertura ou cuestión de gusto.

Tamén hai moitos prexuízos.

Si, é certo que a xente cree que non estamos a tocar nada se non imos con batería. O primeiro: “Se non queres, non veñas”. E logo é verdade que nós non estamos a facer jazz live, pero podo dicir o mesmo despois de ver ao mellor grupo de rock de Euskal Herria, “onte vin a Herbie Hancock e empezamos a comparalo é unha merda”; pero non é necesario. Se queres ser purista e combativo, sempre podes ir un paso máis lonxe e non pararche en ningún sitio. Esta clase de opinións paréceme un chorro.