Non é frecuente que se venda no Gaztetxe de Vitoria-Gasteiz a totalidade das entradas dun concerto, e menos aínda uns días antes de que se celebre. Existen excepcións: Non Regret e Anestesia. E os principais culpables, a pesar de que Non Regret tamén levou á cuadrilla, foron os zarauztarras. Non levan 30 anos encima da táboa, aínda que se calaron de cando en vez, como se sabe.

30 anos facendo a mesma música para un público non afeito ás duras melodías. Pero unha vez escoitei a Anari que todos os discos de Madonna facíanselle iguais, porque non lle ofreceu máis audicións na portada, porque non era un fanático. Alén está o que me contou Mikel Kazalis despois do concerto: a algúns afeccionados dos inicios pareceulles a segunda maqueta da Anestesia, porque había poucos “tupatupas”, que fixeron un cambio demasiado grande.

Agudízanse as orellas e nos labores de Anestesia nótanse moitos negros; hardcore, grindcore, crustcore, trash, metal e outros moitos apelidos pódense asignar á base Kazalis-Beloki-Aizpurua. Nin brancos nin raios. Tampouco é branqueo nas palabras: o cantante Ibon Aizpurua fala de odio, de ira, de dor, de agresividade, de amargura, de náusea e doutros moitos sentimentos humanos non positivos.

A demostración diso, en todos os sentidos da palabra, foi o que puidemos ver até o collado de Gaztetxe. En apenas unha hora e media, a Voz do Odio, principal escusa para esta xira, foi interpretada na súa totalidade. E logo, os seguintes: debullaron as cancións de oito discos para o goce da afección. Drogas e violencia, Ultracatología, e Resposta espantaría ao un. Aos que saltaban da primeira canción nas primeiras filas, finalmente reunímonos 450 persoas nunha especie de pogo xigante.

Notábase o ambiente festivo, as ganas de celebrar. E así o fixo Kazalis, unha e outra vez, desde o micrófono: 30 anos, 25 do seu disco, e unha festa para celebrar xuntos os aniversarios do propio Gaztetxe, Ala Bedi, Errekaleor e Auzolana Pilotalekua. Celebrámolo moi ben.

Os de Non Regret fóronse por diante, aplacando o apetito aos famentos do segundo prato que se dispuxo no programa. E creo que o conseguiron. Teñen dúas obras na rúa, e elas tamén tocan negro, cun toque máis metálico que Anestesia, para a miña imaxinación, pero co nome de hardcore abs. Non en balde son os membros do Hard Core Crew de Vitoria, que cada vez está a dar máis froitos.

Ao finalizar o concerto, a maioría das camisetas (de todas as clases de negro) xa estaban empapadas. Pero os amigos de Hotsak do Outeiro fixeron unha selección de música perfecta para a secuencia, e o que quixo seguiu alí. Pero non llo vou a contar.