O panorama do piñeiro hase ennegrecido, sobre todo o do piñeiro insignis (Pinus radiata). Tamén se lle coñece como piñeiro negro ou piñeiro rápido. O piñeiro negro, en efecto, hase ennegrecido a paisaxe das montañas nas que creceu, e os seus piñeirais son negros en todas as épocas do ano. Desde moi lonxe parécense azuis, pero iso é unha ilusión, unha fascinación; é como un espellismo; de lonxe, todas as montañas e arboledas son azuis. Sempre miras a paisaxe que che rodea e verás o territorio máis afastado, azul. Por iso, si queres crear un aspecto máis grande nun pequeno terreo, pon ás límite plantas azuis, como árbores realmente azuis.

A pesar da aparencia de azul, o panorama do piñeiro negro volveuse máis negro aínda. Ennegrecido, pero tamén azulado. O piñeiro negro convértese nunha especie de bulebule. Aos negros háselles azulado o futuro. De feito, o azulado é o acabado. O pelo e a barba se azulean. Se azulea cando o pan florece ou se pellizca en mohos. Ao que se pon gris chámaselle azulado.

A partir da pintura que vén, todo o que se grita comeza a terminar, diríxese cara ao acabado. En quen son tamén é gris desvaído. O piñeiro negro desvaneceuse. Os piñeiros da súa nai e da súa avoa, tamén negros, estarán ensombrecidos. O negro púxose gris. Débil, miserable... O piñeiro negro está a escasear. Esquilo desapareceu. Morreu aos poucos. Perdeuse moi pouco. Esquilo desapareceu. E o inevitable, o inevitable, o necesario, o inevitable.

Verde, negro, azul, gris; moitas cores fanse seus, piñeiro negro. Pero os vermellos espéranlle. Aínda está por descubrir e por pasar cousas máis vermellas e vermellas. Os piñeiros negros vían arroibados os piñeiros de á beira, facendo como que se ignoraba a si mesmo. En efecto, sabe perfectamente que hai moito tempo que empezou a súa caste e que, en parte, a súa decadencia. Sabe que foi atacado polo fungo da terra, como agrediu á súa nai. E sabe que ultimamente outros fungos, vindos de aire, están a atacar o follaje, creando ao principio unhas pequenas manchas nas follas, daquela afogando toda a volta da folla e, por último, arrincándoa de encima. A folla do seu corazón, a folla que lle dá un alimento, unha folla que sabe que sen ela non queda máis que morrer. Esborrallarase sen follas e na madeira debilitada florecerán fungos brancos e amarelos, redondeando o arco iris do piñeiro rápido.