A Sirenita e a Bela e a Besta foron as miñas películas favoritas de pequeno. A sirenita entrega a súa voz a cambio da promesa de casar co príncipe azul. O Fermoso consegue humillar á besta e resucitar ao príncipe azul que leva dentro, xa que o amor domina sobre os obstáculos.

(Nota: O vocábulo domesticado foi buscado por Elhuyar. Sabedes cal é o exemplo que dá este dicionario? “Aínda que era un home de carácter duro, a súa muller foino cedendo aos poucos”)

A Sirenita ensinounos que pola promesa do amor temos que estar dispostos a facer calquera sacrificio. O Fermoso (e Elhuyar) temos que ser capaces de tranquilizar ao noso home. Existe unha clara conexión entre a educación sentimental e os mecanismos de violencia machista que recibimos as mulleres de pequeno.

Cando nos achegamos ao feminismo, aprendemos –como dicía Kate Millet- que o amor é o opio das mulleres e que para ser libres temos que acabar co príncipe azul. Mirando cara atrás, démonos conta de que durante a adolescencia estivemos moitas horas falando de mozos, chorando polas decepcións do falso soldado, esperando a súa chamada. E a medida que crecemos, cando tivemos as primeiras relacións “serias”, renunciamos a demasiados proxectos por priorizar a relación de parella e sufrimos demasiadas arremetidas ou insolencias da besta.

Por tanto, entendemos que debemos desconstruir a ideoloxía do amor romántico para non volver caer nesas dinámicas –ou no caso de quen recorremos ao lesbianismo, nas dinámicas dos bollodram-. E entón empezamos a ler once libros, a asistir a once conferencias, a cursos online de Coral Herrera Goméz.

Hoxe tiven unha epifanía: reflexionar tanto sobre o amor non é a solución, é a trampa.

Para o desenvolvemento desta epifanía, relín a entrevista que Maite Asensio realizou hai tempo á antropóloga Mari Luz Esteban: “Si hai algo que nos fai mulleres, o amor ten que estar no noso centro, ser o eixo central da nosa vida. Por iso creo que temos que quitar o amor do noso centro. Quitando o amor do centro cambiará a nosa identidade de muller inevitablemente”. (…) “Non quero dicir quitar o amor da vida, senón pór outras cousas, equilibrar. (…) Creo que a liberdade é moi importante, a xustiza, a solidariedade… Temos que pór ao mesmo nivel as diferentes formas de amor; nese sentido, preocúpame que a amizade non teña o lugar teórico e político que merece, aínda que na práctica sexa importante”.

Na ruta de Pikara magazine, a maioría dos artigos máis lidos son sobre o amor. Das columnas que escribín en ARGIA, a que máis eco tivo foi a de mandarín (sobre a alternativa da paradigma de media laranxa). Unha libraría feminista da miña cidade anuncia un club de lectura sobre o amor e aclara que non estudarán o tema literario, senón que se limitarán a debater sobre o amor. Por que non organizamos un club de lectura para falar da amizade? O festival Zinemakumeak deste ano tamén tivo como eixo o amor romántico. Nesta época de poder de Bolsonaro, Salvini, Trump e Casado, canto estamos a debater sobre o amor no espazo público e sobre o fortalecemento da extrema dereita?

É unha contradición que o amor romántico mantéñase no centro das nosas reflexións feministas para erradicalo do centro da nosa vida. Empecemos a destinar toda esa enerxía a outras prioridades políticas.