Achegueime á presentación do Cine Vasco que terá lugar no marco do Festival de Cine de San Sebastián. Cantos homes! É raro! Non creo que no noso país haxa moita xente que vive de facer cine, pero si do cine. Trátase da participación máis alta da historia, cunha vintena de películas. A min, a verdade é que, exceptuando os curtos, sáenme dezasete. Con todo… Seguro que a fascinación dos números faralle dicir a moitos que é unha boa noticia. Eu non vou empezar a dicir o contrario, pero teño dúbidas. Só aparecen dous dos que podemos considerar principais. Na Sección Oficial, pero fóra de concurso, Telmo ESNAL seleccionou como Dantza e Novos Directores a Koldo Almadoz Oreina. Os que vexan a botella medio buxán dirán que baixamos.
Días despois, dentro da iniciativa Etorkizuna Eraikiz da Deputación Foral de Gipuzkoa, Jose Luís Rebordinos, Itziar Ituño e Aitor Arregi trataron sobre o futuro do cine vasco. Falouse das novas tecnoloxías, das redes sociais, dos cambios nos hábitos de consumo, das novas plataformas, etc., pero ademais das que están na fala da xente, quedou claro que é difícil facer de anunciante. Seguindo a tradición da comparación con cinematografías do noso tamaño, mencionáronse as políticas e modelos que desenvolven en países como Dinamarca e Islandia. E eu citaría un trazo importante, a conciencia das autoridades deses países de desenvolver o seu propio cine. Nesa comparativa, os que ven a botella medio chea tamén dirán que saímos perdendo.
En comparación con outros tempos, hoxe en día non se cuestiona a importancia de contar a nosa historia. E outra idea que se está impondo é a “visibilidade”. Non basta con facelo si non se ve despois. Neste sentido tamén se falou da eficacia da sección Zinemira. Está claro que o Zinemaldia é unha gran xanela para mostrar as nosas películas, pero é importante saber onde ven. Non é o mesmo Oficial, Zabaltegi, New Directors ou Zinemira. Ao cine non se achega xente que se dedica á industria. Por tanto, non ven películas. Por tanto, ten a mesma eficacia que a entrega na Xunta de Lekeitio. Non, porque a Reunión ten máis eficacia de face a Euskal Herria.
A iso doulle trázaa da Festa que se celebra o día do Cine Vasco. Aí é onde nos reunimos os que traballamos en torno ao Cine Vasco, non todos, pero tampouco ninguén máis. Con todo, estou seguro de que si se celebrase calquera outro día do ano, non se achegaría tanta xente. Debe de ser o glamour.
Non sei como ver a botella medio buxán ou medio chea. Só sei unha cousa. O mesmo día da presentación do cine vasco estreábase a película Non. No primeiro pase eramos dez. Facede as consecuencias.