É o momento de recoller os froitos e polos en camiño ao lagar. Pera (Pyrus communis), mazá (Malus x domestica), uva (Vitis vinifera)... Parece un camiño curto e rápido, pero hai que traballar unha chea de rodeos e as súas variantes ata que o froito se converta en mosto e mosto en bebida alcohólica.

Na miña opinión, as principais razóns de facer bebidas alcohólicas con froitos e sementes son dúas. Por unha banda, trátase dunha forma de conservar as colleitas: o alcol como conservante, é unha forma de manter estes froitos sen desperdicialos despois de moito froito. Doutra banda, cando a auga contamina enfermidades e pragas, a bebida desinfectada con alcol e fermentación ten un gran valor para a saúde.

Salvaxes ou cultivados, as bebidas con froitos naturais ao noso alcance son complementarias desde o punto de vista nutricional e sanitario: unha alimentación sa. E quen se preocupa nas nosas culturas da alimentación sa da familia e do clan? Que muller!

Todos os que aparecen nos xeroglíficos, iconas e imaxes de outrora facendo estas bebidas son mulleres. A creación e o coidado destas bebidas dependían del, e a miúdo formaban parte do culto ás deusas que as vinculaban coa natureza. É natural, o froito é a femia, a fecundidade...

As dúas forzas descartaron á muller desas fermentacións, que non provocaron feridos. A primeira, as igrexas de supostas relixións, que nunca se corresponden coa alegría e a saúde que supón a posesión e goce destas bebidas, relacionáronas cos encantamentos. E a segunda, as bebidas, que eran para a casa, convertéronse nun gran negocio, é dicir, o traballo da casa, nunha fonte de ingresos que os homes de clase non podían soportar...

Mandar mulleres nunha alimentación sa está ben, moi ben. Pero ter un mandamento nos praceres, nos praceres e nos diñeiros, iso si que non! Claro que os homes teñen que morder aí co pau de dentes e dentadas!

Cheirar que no mundo da sidra e o viño produciríase unha evolución similar non é difícil. Os historiadores sacarana á luz. En 1609 o inquisidor Pierre Errostegi de Lancre describiu así o País Vasco: “É o pobo dos manzanos; as mulleres só comen mazá, só beben sidra e sempre están dispostas a morder a mazá da tentación”. Non soportado por homes cristiáns estériles. Menos mal que estamos a asistir a unha volta de porca na que cada vez hai máis sidrerías e adegas de viño en mans de mulleres. Polo ben da sidra e dos sidreros! Os bebedores de viño dinnos...