Hai apenas dous anos coñecín ao grupo Perlata de Arrasate. Fascinoume o directo que ofreceu nun festival organizado no pobo; as formas de entender e publicar o punk e o rock and roll, e sobre todo a frescura e a actitude mostrada para transmitir. Pouco despois, conseguín o seu primeiro disco, Nondik hasi… e escoiteino con entusiasmo. Coñecía de vista a Maialen, Ane, Jaione e Ander e sabía que, a pesar de ser novas, estiveran en moitos grupos (Lost Girls, Non Ways, Intérprete Descoñecido, Neallta Fola…), sempre ao redor do punk e o rock and roll. Danse ganas e diferenciacións, e iso faise inevitablemente ao oínte.

Nunha época a banda estivo en boca de moitos e participaron en varios festivais e concertos undergrounds, sempre con boas palabras. Despois estiveron un pouco calados e desde entón non os vin en persoa. E, por certo, esta semana souben que teñen novo disco na rúa:

O veterano estudo LORENTZO Records de Berriz volveu a ser o elixido, e nesta ocasión, diría que quixeron facer un son máis sucio e escuro. Do mesmo xeito que no seu anterior traballo, o inglés e o eúscaro foron máis aló dos tópicos do punk-rock e o rock-and-roll, e, como en moitas actitudes, tamén tentaron estilísticamente afastarse dos patróns e as aparencias que a sociedade debuxa en todos os ámbitos e denunciar iso; por iso, o título de Gaiola de Ouro.

Unha vez máis, tocoume o propio toque do cuarteto para entender e transmitir o punk e o rock; a dicción e credibilidade das voces tanto en inglés como en eúscaro. A guerra é forte, sucia e rápida, tamén ten melodía; Rock soul Safety Pins e Pussycats é un punk-rock-and-roll rápido, que se caracteriza polo toque hillbilly do violín; Empty ten dúas caras: rock escuro e pesado, e semirtenpos; Garra tamén ten o primeiro grupo de cuerd-mels de ouro.