2006 Undoing Gender de Judith Butler. Película XXY en 2007. En 2008, Testo Yonqui de Beatriz prezado, Xornadas Feministas de Euskal Herria (Portugalete) e Feminismo Porno Punk (Donostia). En 2009, estrea de King Kong Théorie de Virginia Despentes, Xornadas Feministas do Estado Español (Selecta) e… Stereo.

Non é casualidade que nesta obra reflexiónese sobre o xénero, o corpo e o desexo despois de falar sobre o transfeminismo e a teoría queer en anteriores traballos e encontros.

Non é casualidade que se puxo o título de Stereo a esta perfomance, despois de que Miren Gaztañaga liberouse e xogado cos aspectos femininos e masculinos do seu interior ao redor da idea da androginia.

Non é casualidade que nove anos despois da súa estrea non só aparecese en formato libro o guion dramático, senón que se quixo compartir un traballo colectivo desde a creación persoal: o proceso creativo, as fontes de inspiración, a descrición da obra, a reflexión sobre a obra persoal, a experiencia do grupo de traballo (Ainhoa Jauregi, Ainhoa Resano, Ibon Agirre), as achegas dos invitados (Kattalin Miner, Jokin Baknarizar, Beha.

Non é casualidade que se trate dun traballo principalmente co corpo e a música e que haxa moi poucos textos, senón que se trata dunha obra entre a danza e o teatro, xa que ha solapado os níes que viven debaixo da pel e deulles respiro, intercalando o tres textos breves que utilizou entre accións e personaxes.

Non é casualidade que ao principio participen dúas e ao final catro personaxes, si temos en conta que entre os interrogantes motivadores iniciais atópanse: “Quen son eu? Cantos eu hai dentro de min? Permito a todos que sexamos?”, dar inicio –ou continuidade– a un proceso de empoderamiento e empoderamiento na toma de conciencia de como vivimos e sentimos os roles femininos e masculinos que se nos impuxeron na sociedade. E non é casualidade que aínda se representase aquí e alá, nas xornadas de Prácticas de Xénero que organizaron por última vez no principio do ano, por agora, en Oiartzun.

“No País Vasco existe unha escena atrevida, provocadora e contemporánea, que en moitos casos está pendente de ser coñecida” (Oier Guillan). Si tedes a oportunidade, leo e escoitalo, merece a pena e sacudirnos algunhas veces.