Estou no parque, neneira. Están comprimidos e un espazo buxán. Instaleime no pretil que me rodeaba. Xa tiven un ratito e algúns mozos empezaron a xogar diante. De súpeto, con forza, pegoume a pelota no pé. Non me fixo moito dano, pero teño un neno no colo e témome que outro disparo poida golpear ao neno da saia, porque me dei conta de que colocaron unha portaría e eu estou no centro da porta. Insulteilles e un rapaz dun once anos, cos seus acredores, díxome si o parque non era de todos. Eu si, pero tamén é nosa.

A verdade é que hai pouco espazo na rúa para practicar este tipo de deportes. Cando hai un sitio, ademais, molestan, e obrigámoslles a trasladarse, como nas canchas de Egia de Donostia.

Con todo, a convivencia en ámbitos non específicos é difícil. Como saben ben nos patios das escolas, o fútbol ocupa todo, colle a centralidade, arrincona a todos os demais e convértese en señor e dono. Sobre todo señores, porque os usuarios de balón son principalmente chicos.

Cría que a expresión en castelán das pelotas pertencía a unha parte da anatomía dos homes. Pero se miramos o tema dos balóns, non está todo atado?