SI. Hai demasiados

Peak TV. Esa é a palabra que se está estendendo nos últimos anos no mundo da televisión e en Estados Unidos. Ese termo que se pode definir como “a burbulla das series” quere dicir que a cima destas producións está a piques de chegar. É a expresión de que hai demasiados produtos na pequena pantalla: estréanse sen control e a miúdo o nivel de calidade é dubidoso. Os premios Emmy que se entregan cada ano, por exemplo, os premios ás mellores series do ano, non poden destacar todas as estreas importantes do ano.

John Landgrafe, responsable da cadea FX, é o creador do concepto Peak TV e desde hai tres anos publica algúns informes sobre o número de producións. En 2017, por exemplo, chegaron a tocar a cifra de 500 series. O cume, coñecida como Peak TV, prevese que chegue en 2019.Os principais responsables deste “tsunami” son as citadas plataformas de streaming. Outro informe publicado por Landgraf sinala que as plataformas Yahoo, Hulu, Amazon, Netflix, Crackle ou YouTube Rede duplicaron as súas producións en dous anos, principalmente debido á onda de Netflix.

Isto, como sucedeu noutras empresas tecnolóxicas, pode levar ao mercado das series a un estado de monopolio e non sei si non nos prexudicará que as mesmas historias saian dun mesmo forno. O exemplo máis claro –unha vez máis– é Netflix: antes, si estreábanse cinco novas producións ao ano, tres ou catro eran de gran calidade; hoxe en día, coa filosofía “cada dúas semanas unha nova serie/tempada”, máis que as series, parece ser unha plataforma de churros.Si, estrea excelentes producións, pero o conxunto dos mediocres vai en aumento.

NON. Queremos ver demasiados

A cultura cinematográfica en xeral paréceme algo inabarcable, e a das series, por suposto. Estréanse moitas series? Si. Demasiado? Non! No caso da pequena pantalla, o problema non é que haxa demasiados, senón que queremos ver todos.

Este é, sen dúbida, un dos fenómenos culturais máis relevantes dos últimos anos, que comezou a encher un espazo cada vez máis importante no ámbito cultural. Pero creo que empezamos a cegarnos coa cantidade e coa velocidade de tragarlla. Si na cuadrilla ou entre amigos, por exemplo , están a falar continuamente do último capítulo da serie Xogo de Tronos, e vostede non ve esa produción, corre o risco de quedar fóra desas conversacións. Si a segunda tempada de Stranger Things estréase mañá ás 9:00 da mañá, mergullarasche na interminable carreira “a ver quen ve antes”. Aquí florece, na miña opinión, a clave desta polémica: como ocorre coa lectura, debería ser necesario non perder o pracenteiro. É dicir, que vexas o que ves, que sintas a gusto, porque o queres, non porque o faga o outro, porque che impulsaron as redes sociais ou porque os algoritmos destas plataformas absorbéronche o cerebro. A oferta estendeuse tanto que moitos das estreas actuais están a nadar coas series de fai 10-15 anos. En consecuencia, moitos espectadores renunciaron a elixir voluntariamente e comezaron a utilizar ferramentas de “que ver” ou aplicacións de “consello” para tomar decisións no seu lugar. Esta elección polo número de estrelas ou polos gustos do “experto” en Internet pode levar á frustración e a repetir a frase “fanse demasiadas series”.

A miña opinión, por tanto, é clara: non hai demasiadas series como non hai demasiados libros, películas ou tabletas de chocolate. O desexo de obter un coñecemento total e serialista, e a necesidade de non quedar fóra das conversacións, paréceme que xerou unha falsa carencia en nós. Moitos destes audiovisuais tragámolos “coma se estivésemos obrigados”. A próxima vez que che digan “non teño tempo de ver tantas series”, responde “nin ti nin ninguén” e adiante!