As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao día a día de quen traballamos ao redor da terra, a Era do Chanzo! Galocheta, closka, traskoa, chocolate ou touciño.

Non coñecín os zuecos en casa, pero o seu nome téñoo no oído, para nós son os zuecos, a súa mención era habitual. Nunca souben con que madeira facíanse eses caparazones de madeira. Esixiríalle á madeira dúas condicións: que sexa lixeira e que sexa fácil de traballar, branda. Antigamente, os escaladores tirábanse no bosque e alí facían o seu primeiro traballo, cunha madeira verde e verde, húmida e cruenta, suorenta. Logo terminaríanos no traballo da casa.

Juan Garmendia Larrañaga escribiu en 2007 que coñeceu ao último escalador de Luzaide/Valcarlos, e xunto a esta mención menciona catro madeiras: noz (Juglans rexia), bidueiro (Betula pubescens), aliso (Alnus glutinosa) e castiñeiro (Castanea sativa). Algúns pagoa (Fagus sylvatica), chopo (Populus nigra) e vimbia (Salix spp.) mencionan tamén.

Nestes zapatos introducíanse pés envoltos unicamente con medias ou almantares ou chapas, para axustalos e apertalos pero tamén para non magoarse contra a madeira, introducíase o helecho (Pteridium aquilinum) ou o esbrancuxado da cabeza de millo (Zea mays) ou a herba criada. Non só gozarían da súa marcha, senón que ademais acougarían o seu pé...

Auga chamando. A maioría das plantas que utilizamos para fabricar calzado para o barro que trae a auga e para gozar do seu uso son amantes da auga. Algunhas rabiosas: bidueiro, aliso, helecho, chopo e vimbia.

Flotamos na auga ata que non necesitamos medias de seda para a neve ou sujetadores!