Moitas veces dixemos que nos atopamos ante unha perla ou unha xoia á hora de comentar un libro; nisto tamén temos que empezar a dicir o mesmo. De feito, esta obra, realizada entre o escritor australiano Mem Fox e a ilustradora inglesa Helen Oxenbury, é unha curiosidade. Unha obra sinxela e profunda, unha fermosa obra que transmite ideas profundas na súa mensaxe aparentemente superficial.

Fox non é tan popular entre nós, mentres que Oxenbury é relativamente coñecido, aínda que a súa obra máis coñecida é Hartza que se publicou en 2013. Con todo, ambos son referentes da literatura infantil internacional, e agora temos a oportunidade de gozar da súa obra.

Dez polgadas e dez polgadas son un traballo delicioso que podemos mostrar a novos lectores ou a aqueles que aínda non saben ler. O libro ten unha estrutura repetitiva:“Nunha ocasión houbo un bebé que naceu lonxe de aquí. E outro bebé naceu ao día seguinte. E eses dous bebés, como adoita suceder, tiñan dez pequenos dedos nas mans e dez pequenos dedos nos pés…”; nas imaxes podemos ver a dous nenos, un moreno e outro de pelo vermello, diferentes pero iguais. E este xogo repítese tres veces máis, mostrando e engadindo nenos de diferentes razas. Porque cada vez que se presentan dous nenos novos aparecen os de antes, unha cuadrilla grande, diferente pero igual (todos teñen dez dedos pequenos e dez dedos pequenos).

As imaxes, como se pode observar na superficie, son claras, que mostran claramente o que queren reflectir; e, salvo en casos illados, con fondo branco, para que a atención do espectador non se desvíe. É certo que ao reflectir o esquimal ou os nenos do deserto tamén aparecen un iglú ou unha jaima… quizá para reforzar aínda máis a idea de igualdade dos nenos nesa diferenza.

Esa é a idea principal deste libro. A forza deste libro está nesa idea e na dozura que conseguiron os autores… nos sorrisos dos nenos protagonistas e na dozura que se nos mostra ao final.