Son cancións que che desgarran o corazón. Sen adornos, cando non cho esperas, unha nota rabúñache en algures e os teus ollos convértense en pozos de bágoas, pero sentes ben, moi ben, cun sorriso e con pel de galiña. Ao saír non había máis que ver o rostro da xente, ou o silencio fíxose entre cancións e cancións. A canción de Silvia Pérez Cruz é un luxo de emoción. Ofreceu unha gran actuación de dúas horas de duración no Kursaal de San Sebastián. Por terceira vez introduciu o Quinteto de corda na cidade e encheuse até arriba a gran sala do edificio. Apareceu primeiro co violinista, para abrir a velada con Cinco farois, e, tras o grupo, tocaron a Tonada de lúa chea. Os privilexiados da primeira fila, porque fomos testemuñas directas desa forma de movernos no escenario.

Regresaron do Xapón e, aínda que parecía mentira, mostráronse sorprendidos ante a multitude. Perez Cruz cantou desde as tripas, con acentos igualmente máis lixeiros. Ai, ai, ai gozoa, por exemplo, escrita á escena na que a nena da película Preto da túa casa baila no baño. “Querían meter algún shakir, pero saía demasiado caro, e ao final fixen isto. Logo déronlle o Goya á mellor canción”. Tamén foi rescatado da película Non hai tanto pan, unha reivindicación contra os desafiuzamentos. Os dous violíns (Elena Rei e Carlos Montofor), o violoncelo (Joan Antoni Pich), o contrabaixo (Miguel Ángel Cordeiro) e a biola (Anna Aldoma) uníronse con gran complicidade. El tamén dixo, modestamente: “Que grupo somos”. Actuou solitario no escenario, atouse o pelo, agora soltouse, quitouse os zapatos, volveuse a pór.

O de arañazo sucedeu co poema Mañá de Ana María Moix, que tamén cantou Montofor; e co Corrandes d’exili de Pere Quartet, dedicado aos que fuxiron violentamente das garras do franquismo. Máis alegre, trouxo de Brasil a bailable Asa branca, “onde tamén cantan con alegría as penas”. Tamén unha versión do Hallelujah de Leonard Cohen. E vísaa trouxo a Vestida de nit, que dá nome ao seu último disco, unha marabillosa obra que os seus pais escribiron fai 30 anos e que trae con cancións de paisaxe da súa terra natal, Calella de Palafrugell.

Sorprendeu cun pouco de cancións “comerciais” que a xente llo tomou de risa e de aplausos. Cantou a capella Pequeno vals vés e Cucurrucucu Pomba, xa clásicos no seu repertorio. E o músico, de pé sobre o escenario, alagou o escenario de luz vermella e o redondo Galo vermello, galo negro, pechou o concerto, deixando ao público o sabor de boca dun artista que non ten igual, que desgarra o corazón, pero sen rompelo, e convérteo en forza.