Un amigo díxome que é mellor que pense noutra cousa. Mellor será que sexa orixinal e por unha vez escribas sobre cousas bonitas. Se cadra ten razón o meu amigo. Realmente, tentei seguir o meu consello, pero non puiden resistir a tentación. Síntoo, pero, aínda que só sexa para desafogar a rabia, non teño máis remedio que contar o que pasou hai uns meses na consulta.

Atopeina alén da mesa, tratando de escorrentar coas uñas á rapariga de dezaseis anos, nerviosa. Preguntoulle por que ía vir e arroxouno sen respirar case deseguido. “Tentei follar co meu noivo varias veces, pero non me entra. Díxome que el xa quería ir e eu non sei por que non podo facelo. Quero saber si todo é normal”. Non se sabe por onde empezar. Non podía imaxinar si a demanda de mans nerviosas era tan evidente como a imaxe ou non un exemplo de imposición social para unhas relacións sexuais coitales; un exemplo de carga que podía pór en cuestión a normalidade do propio corpo.

Instantaneamente me encolerizé. Me enardecido cada vez que se di que as mulleres non temos máis nada que unha cova escura e milagrosa, que sexa fonte de pracer nas relacións afectivo-sexuais. Ou cando se xustifique calquera tipo de abuso por parte do sexo coa escusa dunha necesidade inevitablemente satisfeita por outro. Me enardecido cada vez que o éxito das relacións heterosexuais mídese pola eyaculación do home. Ou cando a falta de éxito atribúese á trivialidad da parella.

É realmente preocupante crer que unha relación heterosexual satisfactoria é igual á coita. Quizá deberiamos acudir a Freud para pedirlle contas, xa que el dixo que o orgasmo que se obtén por estimulación da clítoris é inmaturo como o que se obtén por estimulación vaxinal (si conséguese). E así, nesta falsa dicotomía absurda, algúns rexeitaron o clítoris como órgano secundario asociado á época dos xogos infantís. Por iso temos que facer o amor na pel, como nas películas, axiña que como poidamos; a ikurriña da madurez para mostrarlla orgullosa aos nosos amigos.

Témome que neste século de presunto sexo explícito non hai demasiada censura implícita. Talvez sexa a miña imaxinación, non o sei, pero ás veces teño a sospeita de que, ao amparo da exhibición da carne espida, a veracidade permanece oculta.

Menos mal que hai un relato de colega que lembro cando me encolerizo: Pregunto a unha parella que tiña máis de setenta anos se tiña relacións sexuais e á negativa da unha a outra lle contesta: “Que non temos relación? Non nos damos mimos?”.