Non sei si este é o primeiro libro que Leire López Ziluaga dirixiu desde que se converteu en editora de Susa. Descoñezo estas cuestións internas das editoriais. De todos os xeitos, a edición tiña que ser fácil: Karlos Cid Abasolo ten claro que aspecto dar a cada peza, que ritmo, que palabras elixir. Foi tradutor Hasek, Holuben, Kunder.

É natural. O que parece duro é a súa tenra maneira de facer poesía. E nobre son os seus furores, pura a súa mirada: “quedaron sen gritar/os da fila,/ quedou sen dar/ o estraño bico da noite de onte para que non se baleirase/ quizais,/ para que se enchese de charcos/ igual”.

O escritor tamén critica, como o hibridismo da linguaxe, o hibridismo da cultura –“cortaríalle o pescozo,/ si,/ porrusalda faise con allos porros/ a calquera farisol”- pero ten un propósito amplo, unha intención multicultural, que nos leva un sabor agora a Lisboa, agora a Praga, contra o folclore pero a favor da euskaldunización.

Neste traballo atoparás un poeta novato, un poeta maduro. Polo menos non deixarache indiferente. Por primeira vez nestas páxinas atopei a un escritor que está a escribir nun papel, con ese punto de tolemia, que non pode ocultar as súas emocións.

As ferramentas que utiliza son a ironía e o paradoxo, a falta de respecto e a revisión de metáforas relativamente coñecidas: “Cortaranme as mans,/ e defenderei co brazo a Pretty Woman”. Todo iso converte Os xestos cómplices nunha obra sa, viva, chea de sorpresas e rica. E todo iso precisamente faio demasiado evidente, excusable.

Este libro é unha especie de xogo no que se enfrontan os proxectos máis elevados e as máis inocentes excentricidades da poesía: “Si fixéselo/ para comprar este libro de poemas/ un xesto heroico”. Karlos Cid Abasolo quere facer ver o número de paxaros que temos na cabeza, é capaz de crear material a través dos xestos cotiáns, e é capaz de atopar a felicidade nos que podo. Escribe para liberar, para namorarse. A cousa é que hai un gran camiño para liberalo, para namorarse.