Unha das liñas do discurso de Occidente para xustificar as súas intervencións imperialistas ou para non apoiar ao agresor é subliñar a complexidade dos conflitos e falar do choque dos imperios. Dise que Rusia é imperialista. Esta acusación é como a que fai a dereita latinoamericana, dicindo que hai un imperialismo cubano no continente americano. Por suposto, non é máis que propaganda. O caso é que, en Latinoamérica, ao falar en castelán, a esquerda hexemónica occidental non puido alimentar o discurso en contra da esquerda transformadora latinoamericana. En Oriente Medio, pola contra, en países exsocialistas como Asia ou África pódese defender facilmente a mensaxe do Oeste. Poucos falan idiomas que coñecen e até hai pouco era case imposible que en inglés ou castelán dispuxésense de versións alternativas aos acontecementos. Proferindo a muralla lingüística, moitos sectores progresistas de Occidente defenden os intereses dos seus países imperialistas equiparando aos agresores e os agredidos.

O Imperialismo de Lenin (1916) é un dos traballos máis utilizados para explicar o Imperialismo de finais do século XIX e principios do XX. Neste libro, John A. Influenciado polas obras de Hobson, o imperialismo preséntase como unha consecuencia ineludible do capitalismo, como ferramenta para o desenvolvemento lóxico e o seguimento do sistema económico capitalista. Nesta fase desaparece a libre concorrencia polo predominio dos monopolios capitalistas, o capital concéntrase nunhas poucas empresas e bancos e, ao mesmo tempo, a riqueza financeira, de papel, adquire un gran tamaño para xustificar a súa existencia sen un patrimonio real suficiente.

Para Lenin, o Imperialismo moderno tería cinco características básicas: a) a concentración da produción e do capital crea monopolios que controlan a vida económica; b) a fusión do capital bancario co industrial e a creación da oligarquía financeira baseada nese capital; c) a diferenza da exportación de bens, a exportación de capital cobra moita importancia; d) a creación de sociedades monopolistas internacionais de capitalistas que distribúen o mundo entre eles; e) a forza de traballo entre as potencias capitalistas máis importantes.

Rusia non cumpre ningunha do cinco características, xusto o contrario, xa que a súa economía depende moito das materias primas. No entanto, mostrou a súa firme intención de ser soberano nos últimos anos e negou participar nel. Rusia é un dos países do mundo coas taxas de endebedamento máis baixas (non importa o capital occidental); en 2001 a cota dos bancos públicos era do 35,9% e aumentou ao 60% en 2015; e a participación do Estado na economía pasou do 35% ao 50-70% (varía segundo os criterios de medición).

Doutra banda, canto está Rusia presente no noso día a día? Cantos produtos comprámoslles? Os bancos rusos controlan a nosa economía? A federación euroasiática representa tan só o 2% do PIB mundial, que é máis ou menos o que lle corresponde por poboación. Sabemos cando son as festas rusas? Seica Halloween, Santa Claus e o Día de Acción de Grazas son rusos? Temos militares rusos ás portas? Entón por que se quere estigmatizar a Rusia? Precisamente porque Lenin fai fronte ao cinco países desas características que marca, en defensa do seu interese nacional, si, pero failles fronte, entre outras cousas, axudando aos seus países aliados, que non queren porse ao servizo do imperialismo, hoxe Siria. A esquerda latinoamericana teno claro, Putin non será progresista, pero si aliado ante o imperialismo e así o ven Evo Morales, Rafael Correa, José Mujica, Luiz Inácio Lula dá Silva ou Cristina Fernández de Kirchner.