Tres negros cada un cunha mesa fronte a el. Sobre as mesas, sintetizadores, sanpleres, máquinas de filtro e outros. Guitarra eléctrica no fígado, baixo á beira. Guitarra clásica nun recuncho. Pads tamén para simular a batería e outros sons. Cada un cun micrófono.

O grupo Low Roar non veu cunha man chea de nada e outra cousa de ningunha a este concerto de Biarritz! Algúns aparellos, cables, máquinas... ben, pero iso pode traer problemas técnicos... E así ocorre na segunda canción! A guitarra eléctrica “non quere funcionar”. Un compañeiro dinos algo así en inglés (non entendo a metade). “Con menos pedal, igual funcionaría” (dentro de min). O guitarrista ten moitos efectos pedais, pero coa mesma función; reverberaciones, delayas, un armonizador, distorsiones. Todas son analóxicas e llas trafica entre cancións, se non na mesma canción.

Por este problema técnico instálase un pequeno pánico no tablado. Despois de lanzar o spler da terceira canción, aparece un bo momento no que os membros do grupo, mediante xestos, acordan que vai facer cada un deles. Consentindo a guitarra “Ti a guitarra?”, ensinando o micrófono “Eu a segunda voz” e levantando a dous enfermos.

Intercambian roles en guitarra, baixo, Pat, sintetizador. O grupo Low Roar calculou ben o que pode facer con seis mans e tres voces. Os sanpleres son moi utilizados para transmitir frases rítmicas. Os seus sons son elaborados, doces e sempre adecuados á canción que dan no momento.

Os de Low Roar ofrécennos unha mestura de electro-folk-pop-dance (e moito máis). As súas cancións sempre son evidentes. Portadas marabillosamente. Paréceme que aínda que non coñezo o grupo, xa hei interiorizado as cancións antes de empezar. Eses momentos son fermosos.

Pero o momento que máis quero, atópase no medio do concerto; de novo, cunha canción nova, conseguiron facerlle saltar a salsa até arriba... e aí, rompen todos os sanplers cortándoos. Neste baleiro non se ouve máis que a limpeza das tres voces. É un momento bastante especial: a música flota no aire e os membros do grupo alargan o presente, coma se fose un tempo elástico.

“Canto dura a intemporalidad?” Despois dunha quincena de cancións, o grupo islandés-estadounidense deixa a escena. E moitos recordos aos do público.